30. Πρόσωπα και Προσωπεία

Το χτύπημα στην πόρτα έγινε πιο επίμονο. Τρυπούσε τ’αφτιά του και του έμοιαζε τόσο εκκωφαντικό που νόμιζε πως θα διαλύονταν τα τύμπανά του. Τελικά, το πήρε απόφαση. Πέταξε το μαξιλάρι στην άκρη και σύρθηκε μέχρι την πόρτα, προετοιμάζοντας τον εαυτό του να βρίσει τη σπιτονοικοκυρά του ή κάποιον ηλίθιο πλασιέ. Δούλευε δώδεκα ώρες τη μέρα. Γιατί δεν μπορούσαν να τον αφήσουν απλά να κοιμηθεί, γαμώτο;
Άνοιξε την πόρτα κοιτώντας αγριεμένος το άτομο που στεκόταν μπροστά του. Μόνο που η αγριάδα αυτή κράτησε μόνο για μερικά δευτερόλεπτα, ίσα-ίσα μέχρι να καταγράψει ο εγκέφαλός του την πληροφορία ότι μπροστά στο πρόσωπό του ήταν ένα σήμα αστυνομικού.
Η γυναίκα μάζεψε το σήμα και το έβαλε στην τσέπη του μαύρου, δερμάτινου μπουφάν της. Τα ξανθά της μαλλιά ήταν πιασμένα στον αυχένα με μια κοκκάλινη μπαρέτα και τα γατίσια μάτια της τον κοιτούσαν με προσμονή.
- Ρεββέκα Γιαννάτου, είπε και του άπλωσε ένα λεπτοκαμωμένο χέρι με μακριά, περιποιημένα νύχια. Δίωξη Ναρκωτικών, πρόσθεσε χαμηλόφωνα.
Το στόμα του παραλίγο να φτάσει στο πάτωμα. Το έκλεισε. Τι στο διάολο κάνει αυτή η μουνάρα στο σπίτι μου; αναρωτήθηκε. Μούτζωσε νοερά τον εαυτό του και αναδιατύπωσε την ερώτηση. Τι στο διάολο κάνει η Δίωξη Ναρκωτικών στο σπίτι μου;
- Ε...
Του χαμογέλασε γλυκά.
- Είστε ο Χαράλαμπος Ρουμελιώτης;
- Μάλιστα, είπε ο Λάμπτης ξεψυχισμένα.
- Μπορώ να περάσω;
Της άνοιξε την πόρτα και την άφησε να μπει μέσα. Τα μάτια του παρακολούθησαν για λίγο το λίκνισμα των ντυμένων με μαύρο δέρμα γοφών της. Το υπηρεσιακό της όπλο ήταν περασμένο σε μια δερμάτινη θήκη στη μέση της. Έβγαλε το μπουφάν της και το πέταξε ανέμελα σε μια καρέκλα. Κάθισε με άπειρη χάρη στο ξέστρωτο κρεβάτι του. Ο Λάμπης προσπάθησε να αποδιώξει την εικόνα που κατέκλυσε το κουρασμένο του μυαλό : αυτή, γυμνή, να τον κοιτάει με πόθο. Έκατσε απέναντί της και περίμενε, κοιτώντας αμήχανα μία το πάτωμα και μία το ταβάνι.
- Γνωρίζετε κάποιον κύριο με το όνομα «Λαδόπουλος Μιχαήλ»;
Ο Λάμπης της έριξε ένα έκπληκτο βλέμμα. Ο Μιχάλης είχε μπλεξίματα; Ο Μιχάλης; Δεν ήταν δυνατόν.
- Μάλιστα, είπε ξεροκαταπίνοντας. Είμαστε φίλοι από το στρατό.
Η γυναίκα έβγαλε ένα μικρό μπλοκάκι από την τσέπη του πουκαμίσου της και το ξεφύλλισε σιωπηλή. Τελικά το έκλεισε και τα μάτια της καρφώθηκαν στα δικά του, γεμάτα σοβαρότητα.
- Κύριε Ρουμελιώτη, ο φίλος σας είναι μπλεγμένος άσχημα και πιστεύουμε πως άθελά σας τον βοηθήσατε. Δεν θέλουμε να εμπλακεί το όνομά σας στην υπόθεση, κυρίως γιατί γνωρίζουμε πως δεν ενεργήσατε με πρόθεση. Όμως πρέπει να μου δείξετε εμπιστοσύνη και να μου πείτε ο,τι ξέρετε.
Τα δάχτυλά του έσφιξαν τόσο πολύ τα μπράτσα της καρέκλας που οι κόμποι τους έγιναν σχεδόν άσπροι.
- Τ...τι πρόβλημα υπάρχει; Τι έκανε ο Μιχάλης;
Ποτέ δεν πίστευε ότι θα ξεστόμιζε αυτά τα λόγια. Όχι πως ήταν κολλητοί με τον Μιχάλη, αλλά δεν ήταν και κανένας περίεργος. Δεν ήταν ψυχάκιας. Ο Λάμπης ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι μια μέρα η αστυνομία θα εμφανιζόταν στο σπίτι του ρωτώντας για κάποιον που ήξερε προσωπικά. Αυτά συνέβαιναν μόνο στις ταινίες και τα βιβλία, όχι στην πραγματική ζωή. Έτσι πίστευε.
- Ο κύριος Λαδόπουλος έβγαλε στην αγορά ένα νέο ναρκωτικό, που όμοιό του δεν έχουμε συναντήσει ποτέ στο παρελθόν. Ειλικρινά σας μιλάω, οι χημικοί μας δεν ξέρουν τι να κάνουν μ’αυτό. Δεν είναι απλά υπερβολικά εθιστικό. Είναι και εξαιρετικά θανάσιμο. Προκαλεί μεταλλάξεις και εξάρσεις βίας σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Σταμάτησε για λίγο, παρατηρώντας τον, σαν να τον ζύγιαζε με το βλέμμα της. Δεν ήταν σίγουρος αν του άρεσε το ύφος της. Υπήρχε κάτι πέρα από τον ψυχρό επαγγελματισμό και την ευγένεια στον τρόπο που τον κοίταζε. Κάτι επικίνδυνο και αρπακτικό.
- Έχετε παρακολουθήσει ειδήσεις τελευταίως, κύριε Ρουμελιώτη; τον ρώτησε τελικά.
Η ερώτηση τον έπιασε απροετοίμαστο και τα’χασε για λίγο.
- Λίγο. Δουλεύω πολλές ώρες, ξέρετε. Λένε πως έρχεται η αποκάλυψη ή κάτι τέτοιο. Δεν πρόσεξα ιδιαίτερα.
Εκείνη ένευσε καταφατικά.
- Καταλαβαίνω. Αυτό που «ήρθε», στην πραγματικότητα, δεν είναι άλλο από το δημιούργημα του φίλου σας. Ήρθε να σας επισκεφθεί ζητώντας σας να του παρασκευάσετε κάτι, έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει λόγος να το αρνηθείτε, μας το επιβεβαίωσε η βοηθός σας στο εργαστήριο. Κλαίρη τη λένε απ’ ότι θυμάμαι. Συμπαθητική κοπέλα.
Τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Ώστε περί αυτού επρόκειτο. Ο Λάμπης είχε σκεφτεί από τότε πως ήταν πολύ παράξενο, όμως δεν είχε πει τίποτα γιατί ο Μιχάλης ήταν φίλος και χρειαζόταν το υγρό για την έρευνά του. Τουλάχιστον έτσι του είχε πει.
- Πράγματι μου ζήτησε να του παρασκευάσω ένα υγρό το οποίο μου είπε πως ήταν λίπασμα, ωστόσο μου έδωσε ο ίδιος τη φόρμουλα παρασκευής.
- Μάλιστα...πόσον καιρό σας πήρε να το φτιάξετε;
Ο Λάμπης το σκέφτηκε για λίγο.
- Μερικές μέρες. Αλλά καθυστερήσαμε πολύ περιμένοντας το φορτίο με τα σκαθάρια.
Η αστυνομικός τον κοίταξε απορημένη κι ο Λάμπης χαμογέλασε αυτάρεσκα, έχοντας βρεθεί ξαφνικά στο στοιχείο του.
- Βατραχοτοξίνη, εξήγησε. Πρόκειται για μια άκρως δηλητηριώδη ουσία που εκκρίνει ένα είδος βατράχου στον Αμαζόνιο. Είναι μη ανιχνεύσιμη, προκαλεί άμεσο θάνατο και μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποιο αντίδοτο. Πριν κάποια χρόνια, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η βατραχοτοξίνη δεν προέρχεται στ’αλήθεια από τους βατράχους αλλά από τα σκαθάρια με τα οποία τρέφονται. Είναι πραγματικά θαυμαστός ο μηχανισμός με τον οποίο λειτουργεί...η τοξίνη γίνεται δηλητηριώδης μόνο αφού περάσει στον οργανισμό του βατράχου. Ο ίδιος ο βάτραχος, δηλαδή, δεν παθαίνει απολύτως τίποτα.
Τον κοίταζε εκστασιασμένη. Δεν την αδικούσε. Ήταν όντως συναρπαστικός ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε η καθημερινή χημεία ή «χημεία της φύσης» όπως την ονόμαζε ο ίδιος.
- Θα μπορούσατε να το παρασκευάσετε ξανά; Ίσως μας ήταν χρήσιμο προκειμένου να βρούμε κάποιο αντίδοτο στο ναρκωτικό, του είπε αθώα.
Ο Λάμπης ανασήκωσε τους ώμους.
- Φυσικά, αλλά θα πρέπει να περιμένετε μήνες μέχρι να έρθει το επόμενο φορτίο από τον Αμαζόνιο.
Το πρόσωπό της συσπάστηκε και, στιγμιαία, του φάνηκε ότι είδε οργή να καθρεφτίζεται στα χαρακτηριστικά της. Όμως ήταν μόνο για μια στιγμή, γιατί μετά το γλυκό της χαμόγελο επανήλθε κι ο Λάμπης σκέφτηκε πως η αλλαγή ήταν ιδέα του.
- Δυστυχώς δεν έχουμε μήνες. Υπάρχει οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσατε να μου πείτε για το συγκεκριμένο «λίπασμα» και που θα μπορούσε να μας βοηθήσει;
Ο Λάμπης δίστασε για λίγο. Πράγματι, υπήρχε κάτι, όμως δεν ήξερε κατά πόσο θα τον πίστευε. Ακόμη και σ’αυτόν τον ίδιο είχε φανεί απίστευτο όταν το είχε ανακαλύψει. Ο Μιχάλης, φυσικά, δεν είχε ιδέα ότι είχε κάνει την προσωπική του έρευνα πάνω σ’αυτό το υγρό που του είχε ζητήσει να φτιάξει. Όμως ο Λάμπης, για κάποιο λόγο είχε νιώσει την ανάγκη να το κάνει. Μάλλον το ένστικτό του ήταν σωστό εφόσον τώρα η περιέργειά του θα έσωζε τόσο κόσμο. Μ’αυτή τη σκέψη, πήρε βαθιά ανάσα και το ξεστόμισε.
- Υπάρχει κάτι. Το υγρό...η σύστασή του είναι τέτοια που προσομοιάζει με ανθρώπινο αίμα. Ανθρώπινο αίμα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αν μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο.
Η αστυνομικός τον κοίταξε με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
- Δηλαδή; Τι εννοείτε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;
- Καταρχήν, από τα επίπεδα των ορμονών μέσα του, μπορεί κανείς να υποθέσει με αρκετή βεβαιότητα πως είναι «θηλυκό». Επίσης, πρόκειται για ένα «θηλυκό» σε κατάσταση χαλάρωσης, το οποίο επιβεβαιώνεται από τη χαμηλή παρουσία αδρεναλίνης. Και τέλος...το πιο σημαντικό απ’όλα και ταυτόχρονα το πιο απίστευτο...πρόκειται για προσομοίωση αίματος με την ικανότητα να θεραπεύει αλλά και να αυτοϊάται.
Εκείνη είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το μυαλό της, όμως, έμοιαζε να δουλεύει πυρετωδώς.
- Αν, δηλαδή, υποθέσουμε πως κάποιος κατάφερνε να βρει ανθρώπινο αίμα που να πληροί όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις, θα είχε στα χέρια του το φυσικό αντίστοιχο του χημικού που παρασκευάσατε;
Ο Λάμπης ένευσε με ενθουσιασμό.
- Ναι! Φυσικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν να βρεθεί τέτοιο αίμα, όμως θεωρητικά θα είχε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Θα βοηθούσε τα φυτά να μεγαλώσουν. Τουλάχιστον περί φυτών μου είπε ο Μιχάλης ότι επρόκειτο, αν και δεν μπήκε σε περισσότερες λεπτομέρειες. Πάντα ήταν λίγο κρυψίνους, αλλά από όταν γύρισε από εκείνη την έρευνα παράγινε το κακό.
Η γυναίκα όμως δεν τον άκουγε πια. Σηκώθηκε και φόρεσε ξανά το μπουφάν της. Του έτεινε και πάλι το χέρι. Ήταν απαλό και ζεστό μέσα στο δικό του.
- Σας ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά σας, του είπε εγκάρδια. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να κρατηθεί το όνομά σας έξω απ’αυτήν την υπόθεση.
Ο Λάμπης πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του, κολακευμένος.
- Αν με χρειαστείτε οτιδήποτε, μη διστάσετε να έρθετε σε επαφή μαζί μου, της είπε παρόλο που ήξερε ότι ακούστηκε σαν ηλίθιος.
- Σας ευχαριστώ και πάλι, επανέλαβε κι άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος αποχαιρετώντας τον μ’ένα εγκάρδιο χαμόγελο.
Ο Λάμπης κατέρρευσε ξανά στο κρεβάτι του, κάλυψε το κεφάλι του με το μαξιλάρι και αφέθηκε να βυθιστεί στον ύπνο.
Η ξανθιά γυναίκα πληκτρολόγησε ένα νούμερο βγαίνοντας από την πολυκατοικία.
- Παρακαλώ; ακούστηκε η αντρική φωνή.
- Έλα, Μάριε. Εγώ είμαι, είπε η Αλίκη αφήνοντας κατά μέρος το προσωπείο της σοβαρής μπάτσου. Έχω μια δουλειά για σένα.
- Σεβάσμια...χαρά μου να σας φανώ χρήσιμος. Τι μπορώ να κάνω για σας; είπε δουλικά η φωνή του άντρα.
- Κόψε το γλύψιμο και άκου προσεκτικά. Τι ξέρεις για όντα που το αίμα τους έχει θεραπευτικές ιδιότητες;
Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής σταμάτησε να ακούγεται για λίγο. Ξεφύλλισμα βιβλίων έφτασε στ’αφτιά της.
- Υπάρχουν οι μονόκεροι...
- Όχι.
- Οι άγγελοι...
- Όχι.
- Καλές νεράιδες...
- Ναι κι ο Αη-Βασίλης. Όχι. Ανθρώπινο. Θέλω κάτι ανθρώπινο.
Ξανά η ολιγόλεπτη σιωπή και ο ήχος των σελίδων.
- Υπάρχει κάτι. Θρύλοι διάφορων λαών υποστηρίζουν ότι ο έβδομος γιος ενός έβδομο γιου κατέχει υπερφυσικές δυνάμεις, μέσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η θεραπεία.
Η Αλίκη ετοιμάστηκε να πει όχι, αλλά μετά το ξανασκέφτηκε.
- Δεν μου λες; Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και για μια έβδομη κόρη μιας έβδομης κόρης; Ψάχνουμε κάτι «θηλυκό» απ’ότι μου είπαν.
- Θεωρητικά, θα μπορούσε. Στα αρχαία κείμενα πολύ συχνά η έννοια «γιος» ταυτιζόταν με την έννοια «παιδί», οπότε είναι πιθανό ο θρύλος να αναφερόταν αρχικά και στα δύο φύλα και στην πορεία των αιώνων να διαφοροποιήθηκε.
- Καλώς. Πες στον Γιώργο να ψάξει τα αρχεία γεννήσεων των τελευταίων πενήντα χρόνων και να δει αν μπορεί να βρει κάτι που να μας κάνει.
- Όπως επιθυμείτε Σεβ...
Αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρώσει τη φράση του γιατί η Αλίκη του το έκλεισε στα μούτρα. Μπήκε στο αμάξι της κι έβαλε μπρος με μια έκφραση άγριας ικανοποίησης στο πρόσωπό της. Θα έβρισκε αυτήν την πουτανίτσα, όποια κι αν ήταν, και θα’κανε το αίμα της λίπασμα για τα Σράνκεν. Γέλασε χαιρέκακα. Έριξε μια βιαστική ματιά στον εαυτό της στον καθρέφτη κι ένιωσε ένα ατσάλινο χέρι να σφίγγει την καρδιά της.
Τι έχεις γίνει; αναρωτήθηκε. Τι έχω γίνει; Αυτό που με κάνανε, είπε στον εαυτό της. Αυτό που με κάνανε.




Η Μαρίνα είχε αράξει στο κρεβάτι τρώγοντας μια άθλια τυρόπιτα, αγορασμένη από τον μοναδικό φούρνο του χωριού. Άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα της και άνοιξε, περιμένοντας πως θα ήταν η καμαριέρα που είχε έρθει να αλλάξει τα σεντόνια της. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να φανταστεί την έκπληξή της όταν είδε μπροστά της, ακουμπισμένο στην κάσα της πόρτας, τον Σεθ Άμπα να την κοιτάει γαλήνια. Εξοργισμένη, πήγε να του κλείσει την πόρτα στα μούτρα. Εκείνος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να ακουμπήσει απλά το ξύλο, εμποδίζοντας το κλείσιμό του μ’ένα χέρι που έμοιαζε ανίκανο να ασκήσει τέτοια δύναμη.
Η Μαρίνα σήκωσε τα χέρια ψηλά σε μια κίνηση παραίτησης και κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του δωματίου προσπαθώντας να αγνοήσει το γεγονός ότι ένας δαίμονας περπατούσε αθόρυβα πίσω της. Στράφηκε και τον κοίταξε, σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος.
- Γιατί δεν μπορείτε να μ’αφήσετε στην ησυχία μου και να μην ασχολείστε μαζί μου; Πρώτα ο Σαμ και τώρα εσύ. Έλεος. Δεν θέλω να μπλέξω στα πολιτικά σας παιχνιδάκια, δεν το καταλαβαίνετε; Παρατήστε με ήσυχη. Ή-συ-χη. Σε τι γλώσσα να το πω πια για να με καταλάβετε;
Ο Άμπα την κοίταξε για λίγο χωρίς να μιλάει. Έμοιαζε...παράξενα θλιμμένος. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, σπάζοντας την ψευδαίσθηση και εμφανιζόμενος με την πραγματική του μορφή. Τα μαύρα, δερμάτινα φτερά του, έμοιαζαν με υγρό σκοτάδι και τα μακριά μαλλιά κάλυπταν το στήθος του. Ήταν τόσο γαμημένα όμορφος και τόσο γαμημένα οικείος, που της ήταν τρομερά δύσκολο να αντισταθεί. Συνειδητοποίησε ότι έτρεμε ολόκληρη από την προσπάθεια που κατέβαλλε για να μην χωθεί στην αγκαλιά του.
Είσαι κρυφοτσουλίτσα, τελικά, είπε η κοροϊδευτική φωνούλα μέσα της. Ούτε που σκέφτεσαι τον Σαμ, έτσι δεν είναι;
Τύψεις την κατέκλυσαν, παρόλο που ήξερε πως ο Σάμαελ δεν ήταν πάντοτε ειλικρινής μαζί της και πως ήταν πολύ πιθανό να την χρησιμοποιούσε. Κάθισε στο κρεβάτι, αποκαμωμένη, κι έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της. Αισθάνθηκε ένα απαλό άγγιγμα στο πόδι της. Ο Άμπα είχε γονατίσει μπροστά της και την κοίταζε με απέραντη αγάπη. Αν φυσικά υποθέσει κανείς πως οι δαίμονες μπορούν να αγαπήσουν.
- Σε εμπιστευόμουν..., ήταν το μόνο που κατάφερε τελικά να πει.
Εκείνος κοίταξε για λίγο πάνω από τον ώμο της, σαν να το σκεφτόταν.
- Και δεν έκανες άσχημα. Ποτέ δεν σε πρόδωσα. Δεν ήθελα να σου αποκαλύψω το παρελθόν μας γιατί φοβόμουν πως θα σε τρόμαζα. Ήταν πολύ αργά όταν ανακάλυψα πως ο Πρίγκηπας σε είχε ήδη τραβήξει στα δίχτυα του.
Η Μαρίνα κούνησε το κεφάλι της προς ένδειξη απελπισίας.
- Δεν καταλαβαίνεις. Δεν με «τράβηξε στα δίχτυα του». Απλά...ήταν καλός μαζί μου...με προστάτευε...και με έκανε να μην τον φοβάμαι. Δεν ήταν άντρας ακριβώς. Αυτό βοήθησε.
Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε τα μαλλιά. Δεν έφερε αντίρρηση. Αισθανόταν σχεδόν υπνωτισμένη από το γεγονός ότι βρισκόταν τόσο κοντά της και την άγγιζε ξανά μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια. Ήταν μεθυστικό συναίσθημα.
Συνήλθε απότομα από τη ληθαργική αυτή κατάσταση, όταν συνειδητοποίησε πόσο παράλογο ήταν αυτό που ένοιωθε. Αυτή η αναγνώριση, βαθιά μέσα της. Θυμήθηκε τη φωνή του στο τηλέφωνο να τη διατάζει να αφήσει κάτω το διαβήτη και να πάει για ύπνο. Και, ξαφνικά, κατάλαβε.
Του άστραψε ένα χαστούκι τόσο δυνατό, που το χρυσό του δέρμα πήρε μια ροδοκόκκινη απόχρωση στο σχήμα του χεριού της. Τινάχτηκε πάνω, εξοργισμένη.
- Πώς; Πώς τολμάς να επηρεάζεις το μυαλό μου και μετά να μου μιλάς για λουλούδια και αγάπες; Έχεις ιδέα τι σημαίνει αγάπη;
Ο Άμπα κοίταξε ένοχα το πάτωμα.
- Μαρίνα...δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια, πρέπει να με πιστέψεις...
- Πρέπει; Πρέπει να σε πιστέψω; Και γιατί να το κάνω, Αββαδών; Στο κάτω-κάτω είσαι ένας δαίμονας. Τι σκοπεύεις να κάνεις; Να πειράξεις το μυαλό μου για να ξεχάσω τον Σαμ; Για να έρθω μαζί σου και να υπηρετήσω τη θεά σου; Ευχαριστώ, να μου λείπει το βύσσινο! Πήρα αρκετή δόση απ’αυτήν στα όνειρά μου.
Με το που το είπε αυτό, ήξερε πως είχε κάνει λάθος. Ο Αββαδών χλώμιασε. Την πλησίασε με απίστευτη ταχύτητα και την έπιασε από τους ώμους. Την κοίταξε στα μάτια με τόση ένταση που νόμιζε ότι όλη της η ύπαρξη θα διαλυόταν.
- Εμφανίστηκε η Βασίλισσα στο όνειρό σου; Ξανά; Τι είδες; Πρέπει να μου πεις τι είδες!
Σχεδόν την ικέτευε. Αυτό όμως απλά έριξε λάδι στη φωτιά. Τον έσπρωξε μακριά της, κοιτώντας τον αηδιασμένη.
- Τι είδα; Είδα τη θεά σου να με καλεί να «παίξουμε». Την είδα να με οδηγεί σε μια άβυσσο όπου κατοικούσε ένας γιγάντιος δράκος που είχε τη φωνή του.
Εκείνος τα’χασε για λίγο, αλλά μετά φάνηκε να καταλαβαίνει.
- Του κουμπάρου των γονιών σου, εννοείς; Αυτού που προσπάθησε...
- Να με βιάσει. Ναι. Αυτού, είπε η Μαρίνα ριγώντας ολόκληρη στην ανάμνηση.
Ο Αββαδών παρέμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα, τόσο που η Μαρίνα άρχισε να ανησυχεί ότι είχε πετρώσει στη θέση του. Τελικά, κινήθηκε αργά και την πήρε στην αγκαλιά του. Μαύρα, δερμάτινα φτερά τυλίχτηκαν γύρω της κι η υφή τους την έκανε να ανατριχιάσει από φόβο.
- Θα σε προστατεύσω από οποιονδήποτε προσπαθήσει να σου κάνει κακό. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να πάω ενάντια στη Βασίλισσα. Αρκεί να μ’αγαπήσεις.
Ένας τραχύς ήχος ξεχύθηκε στο δωμάτιο και με κάποια καθυστέρηση η Μαρίνα συνειδητοποίησε πως ήταν το ίδιο της το γέλιο.
- Βλέπεις πού ακριβώς είναι το πρόβλημα σ’αυτό, Αββαδών; Μου ζητάς να σ’αγαπήσω για να με προστατεύσεις. Στα δικά μου μέρη αυτό το λέμε εκβιασμό.
Την κοίταξε, μπερδεμένος, σαν παιδί που είχε χαθεί.
- Τι εννοείς;
- Ζητάς κάτι προσφέροντας κάτι σε αντάλλαγμα. Το αντάλλαγμα που προσφέρεις είναι κάτι που ξέρεις πως ο άλλος δεν μπορεί να αρνηθεί, άρα αναγκαστικά θα δεχτεί την πρόταση που του κάνεις. Αυτό λέγεται εκβιασμός.
Κατανόηση φώτισε το πρόσωπό του.
- Στα δικά μου μέρη το λέμε προσοδοφόρα συμφωνία.
- Δεν αμφιβάλλω, του είπε ειρωνικά.
- Εξακολουθείς να είσαι στην αγκαλιά μου, όμως, αντέτεινε λογικά. Και, λυπάμαι που στο λέω έτσι, αλλά θα έρθεις μαζί μου. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Εκτός από τη γυναίκα που αγαπώ, είσαι και η Μάντισσα. Σε χρειαζόμαστε. Και δεν μπορώ να διακινδυνεύσω να σε έχει η πλευρά του Πρίγκηπα...
Η Μαρίνα τον κλώτσησε απότομα ανάμεσα στα πόδια. Εκείνος έκανε πίσω έκπληκτος, αλλά δεν έδειξε σημάδια πόνου.
- Μαρίνα;
- Φύγε τώρα από εδώ. Είσαι δαίμονας, γαμώ το κέρατό μου! Θέλεις να μ’αναγκάσεις να έρθω μαζί σου, να μ’αναγκάσεις να σ’αγαπήσω και σου φαίνεται τόσο απόλυτα φυσιολογικό! Ε, λοιπόν, δεν είναι φυσιολογικό. Είναι άρρωστο! Φύγε!
Φώναζε, μισο-οργισμένη, μισο-πανικόβλητη. Εκείνος προσπάθησε ξανά να την πλησιάσει, όμως αυτή τη φορά δεν τον άφησε. Άρπαξε το τηλέφωνο από το κομοδίνο του παρακμιακού δωματίου της και του το κοπάνησε στο πρόσωπο με όση δύναμη είχε. Δεν έκατσε να περιμένει να δει το αποτέλεσμα. Όρμησε προς την έξοδο και κατέβηκε τα σκαλιά του ξενοδοχείου τρία-τρία. Ξεχύθηκε στο δρόμο και λίγο έλειψε να συναντήσει τις τελευταίες της στιγμές στις ρόδες του τζιπ που φρέναρε απότομα.
Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Φοβόταν. Φοβόταν τον Αββαδών, φοβόταν τη βασίλισσά του, φοβόταν τον γιγάντιο δράκο με τη γνώριμη φωνή, φοβόταν ακόμη και τον Σάμαελ. Τρέμοντας, έγινε κουβάρι δίπλα στο τζιπ. Άκουσε μια πόρτα να ανοίγει και σύντομα μια γλυκιά φωνή έφτασε στ’αφτιά της.
- Είστε καλά;
Ανασήκωσε το βλέμμα της. Η έκπληξη ήταν αμοιβαία καθώς η Δανάη αναγνώρισε τη Μάντισσα και η Μαρίνα μια από τους έπτωτους του Σάμαελ.
- Βοήθεια..., είπε ξεψυχισμένα η Μαρίνα και τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν καθώς έχανε τις αισθήσεις της.