18. Halo Effect

Ο Λαέρτης άκουσε την πόρτα του μικρού δωματίου να κλείνει πίσω του και τινάχτηκε ξαφνιασμένος. Η μαυροντυμένη μορφή της Λούσι εμφανίστηκε από τις σκιές κι έκανε μερικά διστακτικά βήματα προς το μέρος του. Διστακτικά; Ναι, καλά. Λες και δεν την ήξερε. Αναρωτήθηκε τι παιχνίδι να έπαιζε αυτή τη φορά. Δεν είχε κάνει αρκετά για χάρη της; Δεν της είχε ξεπληρώσει το περίφημο «χρέος»;
- Τι θες; ρώτησε απότομα και, ακόμη και στον ίδιο, η φωνή του ακούστηκε επιθετική.
Την είδε να κοντοστέκεται για λίγο. Προετοίμασε τον εαυτό του να δεχτεί την ψυχρή οργή της, όμως, προς μεγάλη του έκπληξη, κανένα ξέσπασμα δεν ήρθε. Προχώρησε λίγο ακόμη στο εσωτερικό του δωματίου.
- Την αγαπάς την Αλίκη;
Δεν ήταν παρά ένας παγωμένος ψίθυρος κι όμως τον άκουσε πεντακάθαρα. Η ερώτηση τον ξάφνιασε και τον διασκέδασε συγχρόνως.
- Τώρα θυμήθηκες να με ρωτήσεις; Λίγο αργά δεν είναι;
- Ποτέ δεν είναι αργά.
Ο Λαέρτης χαμογέλασε θλιμμένα.
- Είδες; Αυτό είναι το λάθος σου. Νομίζεις ότι υπάρχει άπειρος χρόνος ξεχνώντας ότι όσοι από εμάς δεν είμαστε δαίμονες δεν έχουμε και τόσο πολύ χρόνο στη διάθεσή μας.
Ξαφνικά, κινούμενη πιο γρήγορα απ’ότι τα θνητά του μάτια μπορούσαν να παρακολουθήσουν, η Λούσι ήταν δίπλα του. Το λεπτό της χέρι, τυλιγμένο σε μαύρη δαντέλα, απλώθηκε στο πρόσωπό του. Δεν εξέπεμπε την ίδια παγωνιά όπως πριν και, όχι δίχως έκπληξη, ο Λαέρτης έπιασε τον εαυτό του να νοσταλγεί αυτό το ψύχος. Απαλά, σχεδόν με ευγένεια, απομάκρυνε το χέρι της από το πρόσωπό του.
- Δεν έχω όρεξη για τα παιχνίδια σου. Έκανα αυτό που μου ζήτησες. Δεν σου χρωστάω τίποτα πια.
- Έχεις δίκιο.
- Μη μου λες εμένα «έχεις δίκιο»...
Κι έπειτα ο εγκέφαλός του επεξεργάστηκε αυτό που μόλις είχε ακούσει.
- Τι έκανε λέει;
- Έχεις δίκιο, επανέλαβε εκείνη και μια υποψία χαμόγελου ζωγραφίστηκε στα αιμάτινα χείλη της. Είσαι θνητός κι ο χρόνος σου είναι περιορισμένος. Παρόλα αυτά...ελπίζω πως ίσως δεν είναι αργά για σένα.
- Είμαι καλός στους γρίφους, όμως όχι τόσο καλός. Αν δεν μου εξηγήσεις σύντομα, όπου να’ναι θα με πάρει ο ύπνος. Τουλάχιστον όσο ήσουν παγωμένη με κρατούσες σε εγρήγορση. Τώρα, απλά, με κάνεις και βαριέμαι.
Είδε τα χείλη της να γίνονται μια ευθεία γραμμή και μια φλέβα να πετάγεται στο λαιμό της. Ωραία. Την είχε εξοργίσει. Τουλάχιστον έτσι θα την ανάγκαζε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο αντί να το παίζει ότι δήθεν ενδιαφερόταν γι’αυτόν.
Για μια ακόμη φορά, όμως, η Λούσι τον εξέπληξε. Αυτή τη φορά πήρε το πρόσωπό του στις παλάμες της και, παρόλο που δεν μπορούσε να δει τα μάτια της, ήταν σίγουρος πως ήταν καρφωμένα στα δικά του. Η οσμή της ήταν μαγευτική και το στόμα της τον υπνώτιζε όταν το κοίταζε από τόσο κοντά. Είναι αναμενόμενο, είπε στον εαυτό του. Στο κάτω-κάτω είναι δαίμονας της λαγνείας.
- Μη νομίζεις πως παίζω κάποιο παιχνίδι παριστάνοντας ότι νοιάζομαι για σένα. Το μόνο πράγμα πάνω σου που με ενδιαφέρει είναι η ικανότητά σου να κουβαλάς το φωτοστέφανο χωρίς να κάνεις καμπούμ. Αν, λοιπόν, σου λέω ότι η γυναίκα που έχεις στήσει σε βάθρο και τη λατρεύεις σαν θεά είναι περισσότερο δαίμονας απ’ότι εγώ, δεν το κάνω για σένα. Για μένα το κάνω και για όσα πέρασα στα χέρια της.
Ο Λαέρτης ανάγκασε τον εαυτό του να γελάσει, αν και το γέλιο του βγήκε αφύσικο και βιασμένο.
- Θες να μου πεις ότι η Αλίκη κατάφερε με κάποιον τρόπο να σε αιχμαλωτίσει; Και τι βασανιστήρια σου έκανε δηλαδή; Σου μαγείρεψε κρεατόπιτα και σε ανάγκασε να φας μέχρι που να μην αντέχεις άλλο;
- Το τι μου έκανε δεν είναι δικός σου λογαριασμός, είπε παγερά και ξαφνικά ήταν η ίδια Λούσι που είχε γνωρίσει στην αρχή. Αυτό που είναι δικός σου λογαριασμός είναι ότι ξέρει για τη συμφωνία μας και έχει πάει με την πλευρά του Λούσιφερ.
- Περιμένεις δηλαδή τώρα να σε πιστέψω.
- Να σου πω την αλήθεια, ναι. Αν δεν το κάνεις θα βρεθούμε όλοι σε κίνδυνο. Δεν ξέρω τι είναι ικανή να κάνει προκειμένου να σε εκδικηθεί, όμως ό,τι κι αν κάνει δεν πρόκειται να αφήσει εμάς και την Βασίλισσα ανεπηρέαστους. Και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να καταστραφεί η ευκαιρία μας να πάρουμε πίσω την Κόλαση εξαιτίας του δικού σου ερωτικού δράματος.
Ο Λαέρτης την παρατήρησε για λίγο προσεκτικά. Δεν έμοιαζε να λέει ψέματα. Από την άλλη, βέβαια, πότε ένας δαίμονας έμοιαζε να λέει ψέματα;
- Ακόμη κι αν είναι έτσι όπως τα λες, το σφάλμα είναι δικό σου, το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι; Εσύ ήσουν που φρόντισες να βρω την επίκληση στο βιβλίο και εσύ ήσουν που έκλεισες τη συμφωνία χωρίς να προλάβω να πω το οτιδήποτε.
Θα ορκιζόταν πως, πίσω από το βέλο, τα μάτια της σπίθισαν από οργή.
- Πρώτον, μπορεί να μη συμφώνησες αλλά δεν σε άκουσα να διαφωνείς κιόλας. Και δεύτερον...για ποιο βιβλίο και ποια επίκληση μιλάς;
Η συνειδητοποίηση χτύπησε τον Λαέρτη την ώρα που είδε τα χείλη της Λούσι να ανοίγουν από έκπληξη.
- Ο Λούσιφερ, είπαν κι οι δυο ταυτόχρονα.
Έμειναν σιωπηλοί για λίγο, με τον απόηχο του ονόματος και της νεοαποκτηθείσας γνώσης να αιωρείται ανάμεσά τους.
- Κι η Αλίκη έχει πάει με το μέρος του;
- Ναι.
- Τι πρέπει να κάνω;
Και για τρίτη συνεχόμενη φορά μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, η Λούσι τον ξάφνιασε.
- Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Ίσως αν προσπαθούσες να τη μιλήσεις; Να την κάνεις να λογικευτεί;
Δεν έμοιαζε να το πολυπιστεύει όμως.
- Με σιχαίνεται, έτσι δεν είναι;
Η Λούσι δεν είπε τίποτα.
- Στ’αλήθεια σε βασάνισε;
Εκείνη του γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Λίγο πριν την ανοίξει, κοντοστάθηκε.
- Είτε σου αρέσει είτε όχι, είσαι χωμένος μέχρι το λαιμό σ’αυτή την υπόθεση. Δεν ξέρω αν φταίει ο Πρίγκηπας ή αν φταίω εγώ ή αν φταις εσύ ο ίδιος. Μπορεί να φταίει απλά η μοίρα ή η τύχη. Όμως δεν έχεις άλλη λύση από το να κολυμπήσεις. Αλλιώς θα πνιγείς.


Η Σαμ μπήκε μέσα βουτηγμένη στα αίματα. Δεν έδειχνε να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα το γεγονός, όμως ήταν εμφανώς εξουθενωμένη. Σωριάστηκε στον καναπέ κάτω από το έκπληκτο βλέμμα της Μαρίνας που είχε μείνει να την κοιτάει με το στόμα ανοιχτό.
- Καλησπέρα, της είπε γλυκά και της χάρισε ένα φωτεινό χαμόγελο.
- Τι έκανες; κατάφερε να αρθρώσει η Μαρίνα ξεπερνώντας το σοκ.
Η Σαμ ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.
- Σκότωνα ένα δαίμονα, έσωζα μια Nephilim, απελευθέρωνα κάτι αιχμάλωτα πνεύματα, ξέρεις τώρα. Απλά, καθημερινά πράγματα.
Η Μαρίνα ανασήκωσε τα φρύδια της εύγλωττα. Η Σαμ της έριξε το πιο αθώο της βλέμμα.
- Θα έλεγα πως δεν είναι απλά ούτε καθημερινά, όμως εδώ που τα λέμε είσαι Πρίγκηπας της Κόλασης οπότε δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου.
Η Σαμ έβαλε τα γέλια και την τράβηξε στον καναπέ δίπλα της.
- Α, όχι. Αυτό ήταν δουλειά. Ο ελεύθερος χρόνος μου αρχίζει τώρα.
Άγγιξε τη Μαρίνα με το ματωμένο της χέρι. Αρχικά, το ύφος της ήταν ανέμελο καθώς τραβούσε ακανόνιστες γραμμές πάνω στο δέρμα της. Όταν όμως κοίταξε να δει τι ήταν αυτό που σχεδίαζε, το πρόσωπό της πήρε μια σοβαρή έκφραση ξαφνικά και τα αιμάτινα σχέδια άρχισαν να γίνονται πιο καθαρά, πιο συγκεκριμένα. Καθώς κάλυπτε τα χέρια της με πορφυρά σύμβολα, η Μαρίνα έτρεμε στο άγγιγμά της.
Καθώς κοίταξε ξανά τη Σαμ, συνειδητοποίησε με κάποιο δέος, ότι είχε πέσει σε τρανς. Τα μάτια της είχαν γίνει κατάλευκα και σχεδίαζε σύμβολα με πυρετική μανία. Χωρίς να καταλάβει πώς, τα ρούχα της έγιναν κομμάτια κι η Σαμ συνέχισε να σημαδεύει το σώμα της, όπου έβρισκε γυμνή σάρκα. Η αίσθηση ήταν τρομαχτική, μα και ερεθιστική συγχρόνως. Την έκανε να νιώθει μικροσκοπική μπροστά στη δύναμη αυτού του αιώνιου πλάσματος, αλλά και ταυτόχρονα, με κάποιον τρόπο, σημαντική.
Όταν και το τελευταίο σύμβολο είχε τοποθετηθεί – κάπου στο μέτωπό της απ’ότι κατάλαβε – η Σαμ έκανε πίσω, χωρίς όμως να δείχνει πως συνειδητοποιούσε τι συνέβαινε γύρω της. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια της και φως ξεπήδησε από μέσα της. Δεν ήταν το εκτυφλωτικό λευκό φως που είχε δει όταν πέθανε ο Αράκιελ, αλλά ένα άλλο, πιο απαλό, πιο γλυκό. Την έλουσε ολόκληρη κι ένιωσε τα σύμβολα να την καίνε μ’έναν εξαίσιο πόνο.
Το φως έσβησε κι η Σαμ κατέρρευσε. Τα βλέφαρά της τρεμόπαιξαν και το σμαραγδένιο φως που ήταν τα μάτια της φάνηκε και πάλι. Στη θέα του γυμνού σώματος της Μαρίνας, άνοιξαν διάπλατα. Ένα σφύριγμα έκπληξης και θαυμασμού ξέφυγε από τα χείλη της. Η Μαρίνα σκέφτηκε ότι αυτό δεν ήταν καθόλου πρέπον για έναν άγγελο, αλλά από την άλλη, μάλλον ούτετο να είναι Πρίγκηπας της Κόλασης ήταν πρέπον για έναν άγγελο.
- Τι; Γιατί με κοιτάς έτσι; Όχι ότι προτιμούσα να βλέπω τα μάτια σου λευκά αλλά...
- Λευκά; την έκοψε η Σαμ.
Ακουγόταν εντυπωσιασμένη με τον εαυτό της. Μυστήρια πράγματα, σκέφτηκε η Μαρίνα.
- Έπεσα σε τρανς;
- Ναι. Και με γέμισες αίματα. Δεν είναι ακριβώς η ιδέα που είχα για ένα απόγευμα με τη γκόμενά μου. Τον γκόμενό μου. Ό,τι προτιμάς τελοσπάντων. Αυτό το ερμαφρόδιτο είναι λίγο μπέρδεμα.
Η Σαμ κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, όμως αυτή τη φορά χαμογελούσε με παιδιάστικο ενθουσιασμό.
- Δεν καταλαβαίνεις. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτό, έτσι; ρώτησε νεύοντας αόριστα προς το μέρος της.
- Αυτό ποιο; απόρησε η Μαρίνα.
Η Σαμ την άρπαξε από το χέρι και την τράβηξε μέχρι το δωμάτιο. Άνοιξε διάπλατα την πόρτα της ντουλάπας και την έστησε μπροστά στον καθρέφτη. Η Μαρίνα ένιωσε την ανάσα της να κόβεται απότομα. Τα σύμβολα δεν ήταν πια αιμάτινα. Είχαν βέβαια την πορφυρή απόχρωση του αίματος, όμως ήταν αποτυπωμένα στο δέρμα της σαν τατουάζ. Ήταν τόσο όμορφα που αισθάνθηκε τον εαυτό της να χάνεται μέσα τους. Δεν τα καταλάβαινε, όμως αισθανόταν να της μιλάνε βαθιά στην ψυχή της, σαν να ήταν φτιαγμένα για χάρη της.
- Oraculum, της πρόσφερε τον λατινικό όρο η Σαμ. Είσαι η πρώτη αληθινή Μάντισσα εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Αυτά τα σύμβολα είναι τα σημάδια που σε αναγνωρίζουν.
Η καρδιά της Μαρίνας έχασε ένα χτύπο. Oraculum. Ακουγόταν επιβλητικό, αλλά και τόσο, μα τόσο σωστό την ίδια στιγμή. Και τότε ήταν που ήρθε το όραμα. Ένιωσε τα μάτια της να γυρνάνε ανάποδα καθώς παραδινόταν στη δίνη του. Σαν από πολύ μακριά, αισθάνθηκε τα χέρια της Σαμ να τυλίγονται γύρω της και να την καθίζουν στο κρεβάτι. Οι εικόνες του μέλλοντος ξεχύθηκαν μέσα της μπερδεμένες και τόσο έντονες που αναγκάστηκε να καταβάλει προσπάθεια για να μην ουρλιάξει από τη φρίκη τους.
Βγήκε από το όραμα εξαντλημένη και λουσμένη στον ιδρώτα. Η Σαμ χάιδευε απαλά τα μαλλιά της.
- Τι είδες;
- Έχουν...μια σφαίρα...μπίλια...κάτι που μπορεί να σε βλάψει...νεκροί...τόσοι πολλοί νεκροί...το τέλος...του κόσμου...
Η Σαμ φίλησε την κορυφή του κεφαλιού της τρυφερά.
- Είναι το φωτοστέφανό μου. Μην ανησυχείς, Μάντισσα. Όλα βαίνουν όπως τα έχω σχεδιάσει.
Η Μαρίνα στράφηκε προς το μέρος της, σίγουρη για το χαμόγελο που θα αντίκριζε στο πρόσωπό της. Πράγματι, ήταν εκεί, παιχνιδιάρικο και πειραχτικό όπως πάντα. Ανασηκώθηκε και την κοίταξε γεμάτη οργή.
- Καλά, πας καλά; Σου λέω ότι θα σε καταστρέψουν κι εσύ γελάς και λες ότι όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο; Τι δεν κατάλαβες από το «θα σε καταστρέψουν»; Είσαι αυτοκτονική; Αυτό είναι; Θέλεις να πεθάνεις;
Η Σαμ την κοίταζε ήρεμα, με μια λάμψη ευθυμίας στα μάτια.
- Με είδες να πεθαίνω στο όραμά σου;
- Όχι, μα...
- Δεν έχει μα. Αυτό το αντικείμενο βρίσκεται στα χέρια των εχθρών μας επειδή εγώ το θέλησα. Φυσικά, η Άσταροθ πιστεύει πως κατάφερε να μου το πάρει με τα τερτίπια της και την ακατανίκητη γοητεία της, αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα.
- Αλλά...γιατί; ρώτησε η Μαρίνα κοιτώντας την με μεγάλα, απορημένα μάτια.
Ένα αργό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της Σαμ.
- Γιατί ήξερα πως δεν θα το χρησιμοποιούσε μέχρι να αναγεννηθεί η Τιαμάτ. Και, μιας που η αναγέννηση της Τιαμάτ οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος σε μένα...η Άσταροθ ξέθαψε αυτό το όπλο τη στιγμή που το επιθύμησα εγώ. Όσο για τον λόγο για τον οποίο της το έδωσα εξαρχής; Είναι απλό. Ήθελα να της δώσω την αίσθηση της σίγουρης νίκης.
- Αλλά κι εσύ έχεις τα φυτά..., αποτόλμησε η Μαρίνα.
- Όχι. Η Στοά έχει τα φυτά κι όταν κάνουν μαζί τους αυτό που επιθυμούν, θα καταστραφούν. Τα φυτά είναι μια κάρτα που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πώς θα εξελιχθεί. Και σ’ένα παιχνίδι όπως αυτό, είναι πολύ ηλίθιο να παίρνεις τέτοια ρίσκα. Μπορεί να είμαι πολλά πράγματα, όμως ηλίθια δεν είμαι.
- Ε, τότε, πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Πώς στο καλό σκοπεύεις να νικήσεις την Τιαμάτ;
- Δεν σκοπεύω να τη νικήσω. Αλλά ούτε και να πεθάνω σκοπεύω. Ίσως τα οράματά σου να σου δείξουν το μέλλον. Ίσως και όχι. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν κάποια πράγματα που ακόμη και μια Μάντισσα δεν μπορεί να προβλέψει.
Η Μαρίνα δεν μίλησε για λίγο. Τελικά το πήρε απόφαση. Έπρεπε να ρωτήσει.
- Ήξερες ότι είχα τα οράματα; Γι’αυτό με προσέγγισες;
Η Σαμ αντίκρισε το βλέμμα της άφοβα.
- Ναι. Στην αρχή, τουλάχιστον. Πίστευα πως ήσουν απλά ένα ακόμη πιόνι στη σκακιέρα μου. Όταν όμως ο Αράκιελ προσπάθησε να σε σκοτώσει...κατάλαβα ότι ήσουν η Βασίλισσά μου. Δεν με νοιάζουν πια τα οράματά σου. Δεν με νοιάζει αν δεν μου αποκαλύψεις ούτε μια λέξη απ’όσα θα δεις για το μέλλον. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είσαι ασφαλής κι ευτυχισμένη. Τίποτε άλλο.
Η Μαρίνα χάιδεψε το πρόσωπό της με αγάπη και χώθηκε στην αγκαλιά αυτού του πλάσματος που δεν ήταν άντρας ούτε γυναίκα και υπήρχε πριν το χρόνο.
- Είμαι, ψιθύρισε. Είμαι.


Η Αλίκη άφησε την τελετουργική της ρόμπα να πέσει στα πόδια της. Τα υπόλοιπα μέλη της Στοάς γύρω της έκαναν το ίδιο. Η μονότονη, υπόκωφη μουσική σε συνδυασμό με την επίδραση του ναρκωτικού παρασκευάσματος που τους είχε ποτίσει ο Σεβάσμιος για την τελετή της προκαλούσαν μια παράξενη αίσθηση που δεν έμοιαζε σε τίποτα με ό,τι είχε βιώσει στο παρελθόν. Μπορούσε να νιώσει τη σκέψη της να βγαίνει από το κορμί της και να πλέει έξω απ’αυτό. Από ψηλά, είδε το σώμα της καθώς χέρια αντρών και γυναικών το άγγιζαν και τα μέλη τους μπλέκονταν σ’έναν αποτρόπαιο και αρρωστημένο ερωτικό χορό που έμοιαζε να παρωδεί τη διαδικασία του ζευγαρώματος.
Στο κέντρο του κύκλου στεκόταν ο Σεβάσμιος, με τα χέρια του υψωμένα προς τον ουρανό. Έψελνε κάτι στα λατινικά και μια μεγάλη φωτιά έκαιγε μπροστά του. Η Αλίκη σκέφτηκε πως ο τύπος ίδρωνε σαν γουρούνι κι είδε το κορμί της να γελάει καθώς πηδιόταν αλύπητα. Τι θα έλεγε ο Λαέρτης αν την έβλεπε από μια μεριά; Σίγουρα δεν θα πίστευε στα μάτια του. Η τέλεια Αλίκη του να γαμιέται σαν το σκυλί στο υπόγειο των εγκαταστάσεων της Στοάς του Σολομώντα; Και μάλιστα για να καλέσει ένα μάτσο δαίμονες τους οποίους σκόπευε να στείλει να φάνε το κεφάλι αυτής της καριόλας της Άσταροθ που είχε καταφέρει με κάποιον τρόπο να της ξεφύγει;
Η οργή την έκανε να επιστρέψει απότομα στο σώμα της. Έσπρωξε με μίσος τους δύο άντρες που την έπαιρναν, όπως και την κοπέλα που έγλυφε το εσωτερικό των μηρών της. Εκείνοι δεν έδειξαν να παίρνουν χαμπάρι την αλλαγή και απλά συνέχισαν οι τρεις τους. Η Αλίκη παραπάτησε προς το εσωτερικό του κύκλου. Έψαξε τη ρόμπα της για το μαχαίρι. Ήταν ένα athame, ένα δίκοπο εγχειρίδιο που χρησιμοποιούνταν μόνο για τελετουργικούς σκοπούς.
Προχώρησε σαν αιλουροειδές πίσω από τον Σεβάσμιο και, την ώρα που εκείνος ολοκλήρωνε την ψαλμωδία, του έκοψε το λαιμό. Με έκπληξη και τρόμο ζωγραφισμένα στα μάτια του, ο Σεβάσμιος σωριάστηκε νεκρός. Η Αλίκη έφερε το εγχειρίδιο στο στόμα της κι έγλειψε το αίμα. Τα μάτια της γύαλισαν καθώς η φωτιά έσβησε απότομα και σκοτάδι απλώθηκε στο γεμάτο υγρασία υπόγειο.
Η Αλίκη αισθάνθηκε το πρώτο παγερό πλοκάμι να απλώνεται γύρω της. Εξερευνούσε το κορμί της με περιέργεια. Κατάπνιξε την ανατριχίλα και την αηδία της.
- Σας κάλεσα, είπε με σταθερή φωνή.
Πίσω της ακούγονταν ακόμη οι στεναγμοί και τα βογκητά του οργίου στο οποίο είχαν παραδοθεί τα υπόλοιπα μέλη της Στοάς.
- Μαςςςςςςςςςςς κάλεσσσσεςςςςςςςςςς; Τι θέλειςςςςςςςςς από εμάςςςςςςςςςςς κόρη τηςςςςςςςς Εύαςςςςςςςς;
Η φωνή ήταν ακόμη πιο ανατριχιαστική κι από την αίσθηση του πλοκαμιού στο γυμνό της δέρμα.
- Θέλω να κάνετε αυτό που κάνατε και στην πρώτη μάχη της Κόλασης. Να πολεμήσετε την Τιαμάτ. Και να ξεκάνετε αυτή τη μαλακισμένη την Άσταροθ.
Ένιωσε το πλοκάμι να πάλλεται κι ένας ήχος ξεχύθηκε γύρω της. Με κάποια καθυστέρηση, η Αλίκη το αναγνώρισε ως γέλιο.