10. De Natura Daemonis

Το πρώτο πράγμα που ενεργοποίησε τους νευρώνες της όταν συνήλθε ήταν η οσμή του αίματος, βαριά και μεταλλική, αλλά γλυκιά σαν σιρόπι. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της, όμως για κάποιο λόγο ο εγκέφαλός της έμοιαζε να μην πιάνει το νόημα. Το κορμί της το ένοιωθε μουδιασμένο και αδιόρατα νωτισμένο, σαν να είχε βουτήξει με τα ρούχα σε μια πισίνα με νερό πριν πολλές ώρες και το ύφασμα είχε στεγνώσει πάνω της. Τελικά, τα βλέφαρά της υπάκουσαν και, με μισάνοιχτα μάτια, κατάφερε να κοιτάξει γύρω της.
Δεν ήξερε τι έπρεπε να περιμένει. Σίγουρα πάντως όχι αυτό. Κάτω από τα πόδια της υπήρχαν κύκλοι μέσα σε κύκλους, γεμάτοι ενωχιανά σύμβολα. Τα πάντα ήταν σχεδιασμένα με αίμα. Ανθρώπινο αίμα, αν η όσφρησή της την είχε πληροφορήσει καλά. Αυτό μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει και η Λούσι το ήξερε καλά. Ήταν αιχμάλωτη. Δεν ήξερε πώς ούτε γιατί, όμως έτσι ήταν. Όμως κάτι δεν ήταν σωστό. Τη στιγμή που το συνειδητοποίησε, κατάλαβε και για ποιο λόγο ένιωθε το σώμα της μουδιασμένο. Κοιτώντας προς τα πάνω, είδε ότι ήταν κρεμασμένη από τους καρπούς της σε αλυσίδες που κατέβαιναν από το ταβάνι. Στην απειροελάχιστη κίνηση που έκανε για να δει το σύνολο του χώρου, ένιωσε τους χαλκάδες στα χέρια της να σφίγγουν. Ούρλιαξε.
Το να ουρλιάζει από πόνο ήταν για τη Λούσι η υπέρτατη ταπείνωση, μεγαλύτερη ακόμη κι από το να βρίσκεται φυλακισμένη σ’ένα μέρος χωρίς να ξέρει ποιος την είχε αιχμαλωτίσει και για ποιο σκοπό. Η απορία της, όμως, δεν έμελλε να μείνει αναπάντητη για πολύ, καθώς λίγα λεπτά αργότερα άνοιξε η πόρτα.
Στην αρχή δεν αναγνώρισε την ψηλόλιγνη φιγούρα που την πλησίασε. Η μαγεία που την κρατούσε μέσα στον κύκλο και το αμυδρό φως των δαυλών στους τοίχους δεν βοηθούσαν και πολύ. Όμως όταν η γυναίκα στάθηκε ακριβώς μπροστά της, θυμήθηκε πού την είχε ξαναδεί, όπως και για ποιο λόγο η φωνή της ήταν γνώριμη όταν την είχε χτυπήσει με...αλήθεια, με τι την είχε χτυπήσει; Τι όπλο μπορούσε να έχει μια θνητή που να κάνει κακό σ’ένα δαίμονα;
Η ξανθιά κοπέλα την προσπέρασε. Τράβηξε μια καρέκλα από κάπου πίσω από τη Λούσι και την έφερε στο κέντρο σχεδόν του κύκλου, έτσι που όταν θα καθόταν, θα μπορούσε να βλέπει καθαρά το πρόσωπό της. Όταν τελικά κάθισε, η Λούσι είδε ότι κρατούσε μια μακριά, μεταλλική μπάρα, την οποία και περιέστρεφε στα φαινομενικά ντελικάτα δάχτυλά της.
- Αγιασμός, είπε ξαφνικά η Αλίκη. Σε περίπτωση που αναρωτιόσουν πώς κατάφερα να σου κάνω κακό.
Ήταν σχεδόν σαν να είχε διαβάσει τις σκέψεις της, πράγμα που ήταν φυσικά αδιανόητο. Ακόμη και αιχμάλωτη, με όλες της τις δυνάμεις δεσμευμένες και ανήμπορη να θεραπεύσει τις πληγές της, η Λούσι εξακολουθούσε να είναι ένας πανίσχυρος και αρχαίος δαίμονας. Κανένας θνητός δεν μπορούσε να διαβάσει το μυαλό της κι αυτό ήταν ένα από τα λίγα πράγματα για το οποίο ήταν σίγουρη καθώς αιωρούνταν στο κέντρο αυτού του κύκλου από αίμα.
- Γιατί; κατάφερε τελικά να αρθρώσει και η φωνή ήταν υπερβολικά τραχιά, ακόμη και για έναν θηλυκό δαίμονα.
Ένα αργό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα τέλεια, όμοια με πορσελάνινης κούκλας, χείλη της Αλίκης.
- Γιατί...η σύντομη απάντηση θα ήταν «γιατί είσαι μεγάλη καριόλα». Αλλά παρόλα αυτά, θα σου κάνω τη χάρη να σου δώσω την εκτενή. Όχι επειδή στο χρωστάω ή επειδή έχω καλή καρδιά. Απλά επειδή θέλω να δω τον τρόμο στα μάτια σου καθώς θα συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να με εξαγοράσεις με καμία συμφωνία. Βλέπεις, αγαπητή μου Άσταροθ, αυτό για μένα είναι μια προσωπική υπόθεση.
Η Αλίκη σηκώθηκε από την καρέκλα της και πλησίασε προς το μέρος της, παίζοντας με τη μεταλλική μπάρα. Η Λούσι δεν ήξερε για ποιον ακριβώς λόγο, όμως αισθάνθηκε μια παγερή ανατριχίλα να τη διαπερνάει, σαν να ήξερε πως ό,τι κι αν είχε κατά νου αυτή η κοπέλα να της κάνει, δεν θα ήταν καθόλου μα καθόλου καλό. Το δεύτερο πιο ταπεινωτικό πράγμα για τη Λούσι – μετά το να ουρλιάζει από πόνο – ήταν το να φοβάται. Αναρωτιόταν αν είχε πιάσει πάτο κι αν όχι, τότε πόσο μακριά ήταν αυτός ο πάτος και πόση ώρα της έμενε στα χέρια της Αλίκης μέχρι να τον φτάσει.
Η ορμητική σύγκρουση της μεταλλικής μπάρας με το στομάχι της την άφησε άφωνη και σχεδόν τυφλή από πόνο. Η δεύτερη τη βρήκε στην πλάτη. Της φάνηκε πως άκουσε ένα ανατριχιαστικό κρακ και δεν ήθελε καν να σκεφτεί τι μπορεί να είχε σπάσει.
- Μου πήρες τα πάντα, την άκουσε να λέει ανάμεσα στα διακεκομμένα βουητά που ταλαιπωρούσαν τ’αφτιά της. Μου πήρες την αξιοπρέπειά μου και μου πήρες την καλύτερή μου φίλη. Θυσιάστηκε για να φέρει τη δική σου καταραμένη βασίλισσα στον κόσμο, το ξέρεις αυτό; Πάντα πίστευα ότι οι δαίμονες θα ήταν πιο ανεξάρτητοι. Δεν ξέρω γιατί. Το όλο θέμα της επανάστασης των αγγέλων φταίει, υποθέτω. Αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι θα είχατε τέτοιους συμβατικούς τίτλους ανάμεσά σας. Ακούς εκεί «βασίλισσα».
Η γλυκύτητα της φωνής της δεν ταίριαζε καθόλου με τη σκληρότητα των λόγων της. Η μπάρα προσγειώθηκε απρόσμενα στο πρόσωπο της Λούσι.
- Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να σ’αντικρίζω χωρίς το πολύτιμο βέλο σου; Ο κύκλος φταίει. Υποθέτω πως δεν σ’έχουν φυλακίσει ξανά, οπότε θα σου εξηγήσω κάποια πράγματα. Μην κάνεις το λάθος να θεωρήσεις πως το κάνω για το καλό σου. Το κάνω καθαρά και μόνο για να επεκτείνω την απόλαυση που θα λάβω από το να σε βασανίσω.
Η Λούσι έπιασε τον εαυτό της να τρέμει σύγκορμη. Κάτι άγνωστο και ξεχασμένο κυλούσε στο πρόσωπό της. Ήταν ζεστό και υγρό και αλμυρό στη γεύση. Το κομμένο χείλος της έτσουξε αφόρητα όταν τα δάκρυα κύλησαν πάνω του. Ω, ναι. Τώρα σίγουρα είχε πιάσει πάτο.
- Καταρχήν, ο κύκλος δεν σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις καμία από τις δυνάμεις σου. Ο λόγος που νιώθεις τα ρούχα σου υγρά είναι επειδή το ψύχος που κανονικά θα έπρεπε να αναδύει από το σώμα σου μένει παγιδευμένο στους πόρους του δέρματός σου, με αποτέλεσμα η θερμότητα του αέρα εδώ κάτω να το μετατρέπει σε υδρατμούς.
Είπε «κάτω». Αυτό μάλλον σήμαινε ότι βρισκόταν σε κάποιο υπόγειο. Ίσως φαινόταν χρήσιμη πληροφορία στο μέλλον.
- Επίσης, αυτός ο κύκλος είναι φτιαγμένος ειδικά για να σε εμποδίσει να φύγεις. Έψαξα πάρα πολύ για να το βρω ανάμεσα στα πράγματα του Λαέρτη, όμως τελικά τα κατάφερα. Ο κύκλος είναι φτιαγμένος από την ίδια σου τη δαιμονική ουσία. Απ’αυτό το μικρό βουναλάκι από θειάφι που κάθε δαίμονας αφήνει πίσω του όταν εμφανίζεται στον κόσμο των ανθρώπων. Για κάποιο μυστήριο λόγο το κράτησε. Ίσως να ήταν μια παρηγοριά...η ελπίδα ότι κάποια μέρα θα κατάφερνε να το χρησιμοποιήσει για να σε στείλει από κει πού’ρθες. Και να’ξερε...
Δεν υπήρχε ίχνος ικανοποίησης στη φωνή της Αλίκης, ίχνος σαδισμού. Το μόνο που υπήρχε ήταν μια ψυχρότητα όμοια μ’αυτήν της ίδιας της Λούσι κι αυτό τρομοκρατούσε το θηλυκό δαίμονα περισσότερο απ’όσο τολμούσε να παραδεχτεί.
Η Αλίκη κοντοστάθηκε για μια στιγμή κι έπειτα, με μια απότομη κίνηση, της έσκισε τα ρούχα.
- Δεν είχαν άδικο που σε αποκαλούσαν «πόρνη της Βαβυλώνας» εκείνα τα χρόνια.
Την έφτυσε στο πρόσωπο. Οργή και ταπείνωση κόχλαζαν στα σωθικά της Λούσι, όμως δεν πρόλαβε να πει τίποτα γιατί η Αλίκη της άνοιξε απότομα τα πόδια και, με μια βίαιη κίνηση, έχωσε μέσα της τη σιδερένια μπάρα. Το ουρλιαχτό της αντήχησε στους τοίχους. Η Αλίκη, απολύτως ήρεμη, κάθισε ξανά στη καρέκλα και σταύρωσε τα πόδια της.
- Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ όταν έμαθα ότι είχα γίνει το έπαθλο στη μικρή συμφωνία ανάμεσα σε σένα και στο Λαέρτη. Ό,τι είχα γίνει σκλάβα ενός άντρα που όχι απλά δεν αγαπούσα αλλά ούτε καν ήξερα. Ακριβώς έτσι ένιωσα. Γαμημένη.
Η Λούσι αισθάνθηκε μια παγωνιά να απλώνεται μέσα της. Είχε σχεδόν νεκρωθεί από τον πόνο. Όμως παρόλα αυτά, το μυαλό της λειτουργούσε πυρετωδώς. Πώς ήταν δυνατό να το έχει μάθει; Είχε ασκήσει στο παρελθόν μαύρη μαγεία σε θνητούς και ποτέ κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι κάποια αόρατη, ξένη δύναμη κρυβόταν πίσω από τις πράξεις και τα κίνητρά τους.
- Αναρωτιέσαι πώς το κατάλαβα, έτσι δεν είναι; Δεν πειράζει, κι εγώ θα αναρωτιόμουν στη θέση σου. Για να σου λύσω την απορία, δεν το κατάλαβα εγώ. Η φίλη μου η Βούλα το κατάλαβε. Βλέπεις, με ήξερε από τεσσάρων χρονών και η αλλαγή στη συμπεριφορά μου της φάνηκε πολύ απότομη. Αν προσθέσεις το γεγονός ότι η Βούλα ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό για χρόνια, όπως κι εγώ, αν και με διαφορετικούς τομείς και στόχους...ε, δεν άργησε να συμπεράνει την αλήθεια. Άσε που, μέσα στους αιώνες, ποτέ δεν νοιάστηκες να καλύψεις τα ίχνη σου, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κάθε είδους αναφορές στον τρόπο με τον οποίο δρας. Υπάρχει μοτίβο. Πάντα προσεγγίζεις άτομα που υποφέρουν από μονόπλευρο έρωτα και τους προσφέρεις το έτερόν τους ήμισυ. Κατανοητό, από μια πλευρά. Είσαι δαίμονας της λαγνείας, άλλωστε. Η Βούλα ήταν εκείνη που βρήκε την αρχαία τελετή που θα με βοηθούσε να σπάσω αυτό που είχες κάνει. Και μετά πήγε και θυσιάστηκε για χάρη των μαλακισμένων των αυγών σου. Βέβαια, η Βούλα δεν είχε ιδέα για το τι μπορούσε να γεννηθεί από αυτά. Εγώ είχα, λόγω του Λαέρτη. Παραμιλάει τα βράδια, ξέρεις. Τέλοσπάντων. Από τη στιγμή που έμαθα τι μου είχατε κάνει εσύ κι ο άλλος ο μαλάκας, έβαλα σκοπό της ζωής μου να σας καταστρέψω. Και, πίστεψέ με, μπορώ να το κάνω. Έχω σκοτώσει δαίμονες ξανά. Ανήκα στο Τάγμα του Σταυρού του Ρόδου από την κοιλιά της μάνας μου και, χάρη στη Βούλα, τώρα ανήκω στη Στοά του Σολομώντα. Όχι ότι με νοιάζει πραγματικά, απλά ήταν ο καλύτερος τρόπος για να πάρω την εκδίκησή μου. Αυτοί ήθελαν τα Σράνκεν κι εγώ εσένα. Παρακολούθησα τον Λαέρτη, έμαθα πού μένει ο Λαδόπουλος και στην πρώτη ευκαιρία τα πήρα και τα έφερα εδώ, όσο αυτοί οι δυο τσιλιμπούρδιζαν με ένα νυμφίδιο σ’ένα λούνα παρκ. Σε αντάλλαγμα, οι Γηραιοί της Στοάς με βοήθησαν να σε βρω και να σε παγιδεύσω εδώ.
Άλλο ένα στοιχείο. «Στοά του Σολομώντα». Βρισκόταν, λοιπόν, στα υπόγεια κάποιας εγκατάστασης που ανήκε σ’αυτή τη Στοά. Αν κατάφερνε να στείλει ένα μήνυμα...ένα μήνυμα μόνο...ο Αββαδών σίγουρα θα το λάμβανε. Όμως δεν μπορούσε. Οι δυνάμεις της δεν λειτουργούσαν, το σώμα της ήταν κακοποιημένο κι είχε μια σιδερένια μπάρα καρφωμένη στο μουνί της. Και έκλαιγε.
Η Αλίκη σηκώθηκε και τράβηξε την καρέκλα στην άκρη.
- Λοιπόν, θα σε αφήσω για την ώρα, έχω πολλές δουλειές να κάνω. Αλλά μην ανησυχείς, θα έχεις παρέα.
Πήγε μέχρι την πόρτα και την άνοιξε. Στο μισοσκότεινο δωμάτιο μπήκε ένας χλωμός, ψηλός τύπος, με λυγερή κορμοστασιά και βήμα χορευτή.
- Λούσι, να σου συστήσω τον Ίωνα. Ίωνα, αυτή είναι η Λούσι. Μπορείς να παίξεις μαζί της όσο επιθυμείς. Πίστεψέ με, δεν πρόκειται να το απολαύσει στο ελάχιστο.
Ένα σαδιστικό χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπο του τύπου καθώς άκουσε αυτά τα λόγια. Κι έπειτα η πόρτα έκλεισε κι η Λούσι ήταν μόνη μαζί του, τρέμοντας από φόβο και εντελώς γυμνή και ήξερε...απλά ήξερε τι την περίμενε.


Ο Σεβάσμιος της Στοάς ήταν πεσμένος στα γόνατα, ενώ η πολυθρόνα του ήταν κατειλημμένη από το πανέμορφο, ανδρόγυνο πλάσμα που είχε χυθεί πάνω της λες και κουβαλούσε όλη την κούραση κι όλους τους αιώνες του κόσμου στην πλάτη του.
- Άρχοντά μου, οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι καλές...
- Τι θες να πεις;
Η φωνή δεν έμοιαζε με καραμένα αυτή τη φορά. Ήταν κοφτερή σαν μαχαίρι και μάλλον απειλητική.
- Τόσοι άνθρωποι νεκροί και χωρίς κανένα αποτέλεσμα...αποτύχαμε και μας αξίζει κάθε τιμωρία. Δεν μπορούμε να πιάσουμε το κορίτσι. Έστειλα ξοπίσω της στρατό, αστυνομία, ειδικές δυνάμεις κι όμως...τίποτα. Στο λούνα-παρκ απλά τους εξολόθρευσε χωρίς καν να καταβάλει προσπάθεια. Και τώρα τους έχουμε χάσει.
Ο/η Σαμ, όμως δεν έδειχνε να έχει απογοητευτεί. Αντίθετα, χάρισε ένα φωτεινό χαμόγελο στον Σεβάσμιο καθώς πηδούσε από την καρέκλα. Τον χτύπησε φιλικά στον ώμο.
- Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου, Νικηφόρε. Όλα βαίνουν καλώς. Όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει. Και μην ανησυχείς τόσο για την ανθρωπότητα. Στο τέλος, αυτή είναι η μόνη που θα επιβιώσει. Αυτή και οι κατσαρίδες. Μην έχεις καμιά αμφιβολία γι’αυτό.