3. Σράνκεν

“Σεβάσμιε γέροντα

Ο κύριος λόγος που σου αποστέλλω αυτό το mail, είναι να συνοψίσω τις ιδιότητες της Angelina Sarpiala, του «αβγού» όπως το αποκαλείτε εσείς και η ιερή Στοά σας. Πρόκειται για το λεγόμενο Σράνκεν, όπως το κατονομάζει το βιβλίο του Eibon, μόνο που η ονομασία αυτή αναφέρεται στην ώριμη, αναπτυγμένη μορφή. Σε αυτή τη μορφή εξελίσσεται το αβγό εντός τριών εβδομάδων, αφότου ενεργοποιηθεί η ωρίμανσή του, με τη βοήθεια της επίκλησης που αναφέρει το βιβλίο. Εσείς ενδεχομένως να αποδίδετε το απίστευτο αυτό γεγονός σε κάποιες αόρατες δυνάμεις. Εγώ, όντας πιο ορθολογιστής, νομίζω ότι το αβγό είναι ευαίσθητο σε συγκεκριμένους ήχους που μπορούν να αποδοθούν με ανθρώπινα λόγια. Επομένως η επίκληση αποτελεί ουσιαστικά το κίνητρο με το οποίο ενεργοποιείται η διαδικασία ωρίμανσης του αβγού και η μεταμόρφωση του σε Σράνκεν. Το πλάσμα αυτό, παρά τη δύναμη και το μέγεθός του είναι ακόμη πιο ευαίσθητο στο φως και στους χώρους που κατοικεί από το αβγό. Με λύπη μου σας ενημερώνω ότι ο στρατός από Σράνκεν που οραματίζεστε, δεν θα έχει ουσιαστική ισχύ καθώς κάθε ένα από αυτά απαιτεί πολύ περιορισμένους χώρους, όπως σεντούκια ή ντουλάπες. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που δε σας το αποστέλλω παρά τις ανυπόφορες πιέσεις που μου ασκείτε. Θεωρώ ότι αυτοί οι προϊστορικοί φυτικοί οργανισμοί, έχουν κατά κύριο λόγο επιστημονικό ενδιαφέρον και η κατοχή τους δε μπορεί να προσδώσει σε κανένα άνθρωπο εξουσία και δύναμη. Ωστόσο, η επιστημονική κοινότητα δεν είναι έτοιμη να δεχτεί ακόμη ότι υπάρχουν φυτά που ωριμάζουν με επικλήσεις και ότι αναπαράγονται με αυτοκλονωποίηση η οποία προκαλείται από ανθρωποθυσία σε σεξουαλικά φορτισμένο χώρο. Τον ακριβή μηχανισμό αναπαραγωγής σας τον εξήγησα στο προηγούμενο mail και δε θεωρώ ότι χρειάζεται να τον επαναλάβω. Οραματίζομαι έναν νέο μυστικισμό που να αναλύεται και να ερμηνεύεται με επιστημονικούς όρους, γι’ αυτό και απαιτώ να μου δώσετε τον τίτλο του μέντορα στη Στοά σας – τη Στοά του Σολομώντα – χωρίς να περάσω από κανένα μυητικό στάδιο. Μόνο με αυτόν τον όρο δέχομαι να σας αποστείλω τα αβγά. Σκεφτείτε το καλά πριν μου απαντήσετε. Δώστε επίσης τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου στη Βούλα Τσαλάκου που χάρις αυτήν πληροφορήθηκα για την ύπαρξη της Στοάς σας και αγάπησα την απόκρυφη γνώση. Η Βούλα ήταν ανέκαθεν μια καλή φίλη και έχει πάντοτε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Σας ασπάζομαι

Μιχάλης Λαδόπoυλος”

Ο Μιχάλης, κράτησε για λίγο ανοιχτό το λάπτοπ απολαμβάνοντας τον τρόπο με τον οποίο φώτιζε το παγερό του χαμόγελο. Όταν σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρισε τις δύο Angelina Sarpiala πάνω στο γραφείο του, το χαμόγελο αυτό έσβησε μαζί με τη συσκευή, αφού πρώτα φρόντισε να αποστείλει το mail. Δεν έπρεπε να ρισκάρει για περισσότερη ώρα να διαχέει το ανεπιθύμητο φως στο δωμάτιο. Η θολή λάμψη των κεριών, ήταν αρκετή. Τότε ήταν που ακούστηκε το κουδούνι. Αυτό ήταν κάπως απρόσμενο, καθώς δεν περίμενε κανέναν εκείνες τις στιγμές.

Άνοιξε την πόρτα και την είδε να λάμπει μέσα στο παλτό της όσο καμιά φορά στο παρελθόν. Ήταν αναμενόμενο αυτό, καθώς το φυτό σήμαινε πολλά για αυτή και την αδελφότητα της. Τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που διάνυσε για να το αντικρύσει, το πιστοποιούσαν.

«Βούλα! Έχω τόσο καιρό να σε δω. Πες μου ότι έκανες τόσο δρόμο μόνο για να το δεις»
Αυτή μπήκε και άφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί στον χώρο, να σαρώσει κάθε ένα από τα κεριά του σαλονιού. «Πες μου ότι ζεις έτσι τώρα πια», του είπε.

Όταν την είχε πρωτοδεί πριν εφτά χρόνια, ούτε που φανταζότανε ότι επρόκειτο για το πιο πιστό και προσηλωμένο μέλος μιας σκοτεινής αδελφότητας. Το μυστικό της αυτό, του το αποκάλυψε έπειτα από πολλές συναντήσεις και τηλεφωνήματα που είχε μαζί της. Όταν αυτός έδειξε να ενδιαφέρεται για την αδελφότητα αυτή –τη Στοά του Σολομώντα - αυτή ήταν που του χάρισε κάποια από τα λιγοστά αντίγραφα των σπάνιων και απαγορευμένων συγγραμμάτων που είχε στη κατοχή της. Υπήρξε αυτή που τον μύησε στον μυστικισμό και ενίσχυσε με τις γνώσεις και την εμπειρία της στον χώρο την έρευνά του πάνω στο αλλόκοτο φυτικό είδος που βρήκε στην αρχαία εκείνη καταπακτή. Η Βούλα, ήταν από τους λίγους ανθρώπους που θεωρούσε ότι αξίζουν σε αυτόν τον κόσμο.

Πέρα από αυτά όμως, την θαύμαζε και για το ανεξάρτητο πνεύμα της. Η Βούλα μεταπήδαγε από σχέση σε σχέση, επικαλούμενη την ατυχία που είχε στον αισθηματικό τομέα. Δεν στέριωνε με κανέναν άντρα καθώς όσοι κέρδιζαν τον έρωτά της ήταν είτε ανώριμοι, είτε ανάξιοι εμπιστοσύνης, ενώ όταν δεν τους θεωρούσε τέτοιους, συνέτρεχαν άλλοι λόγοι και καταστάσεις που την οδηγούσαν στο χωρισμό. Ο Μιχάλης όμως ήξερε καλά ότι όλα αυτά ήταν απλώς δικαιολογίες με τις οποίες έπειθε τον εαυτό της προκειμένου να χαρεί όσο περισσότερο αρσενικό πληθυσμό μπορεί, πριν την βρουν τα γεράματα. Τις συνήθειές της αυτές, ο Μιχάλης τις έβρισκε αστείες και συγχρόνως αξιοθαύμαστες.

Να που τώρα κάθονταν δίπλα του, να θαυμάζει μαζί του τα δυο φυτά πάνω στο γραφείο. Την έκανε να πιστέψει ότι ήταν αυτά που βρήκε στην καταπακτή. Δεν της αποκάλυψε ότι στη πραγματικότητα το ένα από εκείνα τα φυτά που ανακάλυψε κατοικούσε στη ντουλάπα του και ότι το χρησιμοποίησε για να αναπαράγει το άλλο με την ανίερη διαδικασία που προβλέπονταν για τον σκοπό αυτό.

«Πρέπει να μας τα δώσεις», του είπε σε κάποια φάση, κοιτάζοντας τον αποφασιστικά. «Σου έδωσα τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια και είναι το μόνο που σου ζητάω σαν χάρη. Τα αβγά αυτά, μόνο στη Στοά του Σολομώντα μπορούν να είναι ασφαλή».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Μιχάλης έφερνε αντίρρηση σε αυτά της τα λόγια. «Θα μείνουν στην κατοχή μου, μέχρι το αίτημά μου να γίνει αποδεκτό από τη Στοά σας. Απαιτώ τον τίτλο του Μέντορα ώστε μέσω αυτού να γνωστοποιήσω την παρουσία τους στην επιστημονική κοινότητα».

Η Βούλα ύψωσε τη φωνή της. «Μα δεν είσαι καν μέλος. Δεν έχεις παραβρεθεί σε καμία μας σύναξη. Ήσουν πάντα ένας αόρατος υποστηρικτής για μας και τίποτα παραπάνω. Δεν έχεις μυηθεί. Δεν έχεις αφιερώσει τη ζωή σου στη Στοά. Δεν έχεις δει όσα έχω δει εγώ».

«Έχω όμως αυτό που χρειάζεστε», της υπενθύμισε. «Δεν πρόκειται να σας το χαρίσω απλόχερα λες και είμαι το μεγαλύτερο κορόιδο στον κόσμο».
«Μα θα ανήκουν σε σένα Μιχάλη. Η Στοά απλώς θα τα προστατεύσει από την απειλή που έρχεται».
«Ωχ, μην αρχίσεις πάλι την ιστορία με τον δαίμονα».

Η Βούλα γέλασε χαριτωμένα. «Είσαι απίστευτος. Δέχεσαι ότι ένα φυτό μεγεθύνεται σε θηρίο με τη βοήθεια μιας επίκλησης και αναπαράγεται με σεξ και ανθρωποθυσίες, αλλά αδυνατείς να πιστέψεις ότι υπάρχουν δαίμονες ενσαρκωμένοι σε ανθρώπους. Μάθε και κάτι καινούργιο λοιπόν: Αυτός ο εξωγενής παράγοντας βρίσκεται στον κόσμο μας εδώ και καιρό. Εμείς αντιληφθήκαμε την παρουσία του μόνο όταν άρχισε να ενδιαφέρεται για το αβγό».

«Τότε, βρείτε τον και εξορκίστε τον», πρότεινε ο Μιχάλης.
«Κοροϊδεύεις, αλλά όταν τα βρεις σκούρα, ίσως να μην προλάβεις να ζητήσεις τη βοήθειά μας. Η τυφλή προσκόλληση που δείχνεις στη συμβατική επιστήμη, δε μπορεί να σου επιτρέψει να γίνεις Μέντορας. Κάτι τέτοιο απαιτεί πάνω απ’ όλα αφοσίωση στη Στοά. Εσύ δεν έχεις ιδέα από αφοσίωση».
«Τι πα να πει αυτό;», ρώτησε αγαναχτισμένος ο Μιχάλης.

Η Βούλα σηκώθηκε όρθια και έκανε μερικά βήματα πίσω. Στάθηκε ακίνητη, δείχνοντας αποφασισμένη να αποκαλύψει κάτι ιερό. «Θες να μάθεις τι πα να πει αυτό; Αφού λοιπόν με προκάλεσες, θα σου δείξω».

Οι σκιές άρχισαν να εναλλάσσονται αρμονικά με τις γεμάτες χάρη κινήσεις της. Δε μπορούσε να διακρίνει ο Μιχάλης, αν ήταν αυτή που γδύνονταν ή αν τα ρούχα γλίστραγαν μόνα τους από το κορμί της, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερα σύμβολα ζωγραφισμένα πάνω σε αυτό. Τατουάζ από μαύρο μελάνι που αποκάλυπταν μια απόκρυφη γνώση ξεχασμένη μέσα στους αιώνες. Κάποια από αυτά την εξύψωναν με το μεγαλείο των ιερών σχηματισμών τους, ενώ άλλα την υποβάθμιζαν στο κατώτατο επίπεδο ύπαρξης, όντας σημάδια που χάραζαν πάνω στους χειρότερους εγκληματίες του Μεσαίωνα οι αρχές. Όλα ήταν αρμονικά σχεδιασμένα πάνω της, δείχνοντας να περιστρέφονται και να οδηγούν σε ένα και μοναδικό σχέδιο που έμοιαζε με πύλη. Η πύλη αυτή περιέβαλλε το πιο ευαίσθητο σημείο του σώματός της. Με αυτό τον τρόπο, όλο της το είναι έμοιαζε να αποτελεί την πύλη. Η Βούλα ήταν η πύλη.

Ο Μιχάλης ήξερε αρκετά από γυναίκες και αναγνώριζε το μέγεθος της υποτέλειας που δήλωνε η φίλη του μέσω αυτών των τατουάζ. Φώναζε ολόκληρη ότι είναι ένα μουνί. Αυτό δεν την κολάκευε καθόλου, ενώ ταυτόχρονα την εκθείαζε γιατί με τον τρόπο που το φώναζε, θεωρούνταν μια ιερή δήλωση.

Τα χέρια της ανασηκώθηκαν και του παρουσίασαν το μεγαλείο που αντίκριζε. Η φωνή της έγινε επιβλητική. «Αυτό φίλε μου», είπε κοιτάζοντας τον με βλέμμα θεάς, «λέγεται αφοσίωση».

Ο Μιχάλης, ακουμπώντας τον αγκώνα του στο γραφείο του, σκέπασε για λίγο τα μάτια του προσπαθώντας να μην καταλάβει. Να αγνοήσει τα λόγια της και να υπερασπιστεί τη φιλοδοξία που είχε μέσα στο μυαλό του. Όταν γύρισε να τη ξαναντικρίσει, αυτή δε βρίσκονταν πια εκεί. Την είδε ξαπλωμένη στο κρεβάτι του, να ανοίγει τα στιγματισμένα από απόκρυφα σύμβολα πόδια της.

«Λοιπόν;», του είπε, «θα έρθεις;»

Το να πείσει τον εαυτό του ότι ποτέ δε του πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο, θα ήταν ανοησία. Όπως ανοησία θα ήτανε το να μη πάει. Δεν ήταν ακόμη τόσο τρελός ώστε να αντισταθεί σε μια τέτοια πρόκληση.

Έτσι, πήγε.

Μία ώρα αργότερα, η Βούλα κοίταζε το ταβάνι και χαμογελούσε σαν τη γάτα που κατάπιε το χρυσόψαρο και αυτός ξάπλωνε δίπλα της, μαγεμένος από τις στιγμές που του χάρισε. Για αρκετή ώρα κανείς τους δεν είπε τίποτα. Το πέπλο της σιωπής, το έσχισε αυτή πρώτη με τα λόγια της.

«Εγώ σου ανοίχτηκα, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Εσύ όμως από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα, θέλησες να κρατήσεις τα μυστικά σου για τον εαυτό σου. Τόσα χρόνια όμως πέρασαν, που σε έχω μάθει πια Μιχάλη. Δεν μπορείς να μου κρύβεσαι εμένα. Σε γνώρισα όπως ήσουν πριν. Σε γνώρισα και μετά, όταν τα αβγά σκοτείνιασαν την ψυχή σου. Κανείς δε σε ξέρει όσο εγώ».

Ο Μιχάλης έμεινε σιωπηλός, ώστε να την αφήσει να καταλήξει εκεί που ήθελε.

Αυτή συνέχισε. «Νομίζεις πως δε ξέρω τι είσαι ικανός να κάνεις; Νομίζεις ότι δεν νοιάζομαι για τη ψυχή σου όταν σου λέω να τα δώσεις σε μας; Νομίζεις ότι δε μπορώ να καταλάβω το πώς σε έχουν επηρεάσει και τι είσαι ικανός να κάνεις μαζί τους; - Τι έχεις ήδη κάνει μαζί τους».

Ο Μιχάλης έκανε ότι μπορούσε για να κρύψει την ταραχή που τον χάραζε μέσα του από τα λόγια της. «Μην είσαι ανόητη», είπε ξερά, αλλά κατάλαβε ότι τον είχε ανακαλύψει. Από την αρχή, πριν ακόμη τον επισκεφτεί είχε προβλέψει ότι αναπαρήγαγε ήδη το αβγό με τον απαραίτητα βέβηλο τρόπο. Γύρισε να την κοιτάξει στα μάτια και να κάνει ότι μπορεί για να τη διαψεύσει. Εκείνη όμως, δε βρίσκονταν πια δίπλα του.

Το σοκ τον χτύπησε σαν κεραυνός. Τα αυγά στο γραφείο, έσταζαν από το χημικό της αναπαραγωγής και το απορροφούσαν διψασμένα. Αυτή ήταν λογικά που είχε βάλει το χέρι της μέσα στο δοχείο και τα πιτσίλησε. Αλλά ούτε εκεί μπροστά τους βρίσκονταν πλέον.

Ο Μιχάλης πετάχτηκε. «Τι έκανες γαμώτο!», φώναξε και τότε την είδε να στέκεται μπροστά από την ντουλάπα. Αμέσως σηκώθηκε όρθιος και έκανε να τρέξει κοντά της. Να την σώσει. Η ντουλάπα όμως είχε ήδη ανοίξει και τα γλοιώδη πλοκάμια την άρπαξαν καθορίζοντας τις επόμενες στιγμές της. Αυτή δεν ούρλιαξε. Ενώ αιωρούνταν στον αέρα, γύρισε και τον κοίταξε με μία απίστευτη ψυχραιμία. «Άλλο ένα μάθημα αφοσίωσης για σένα», είπε.

Μόλις ο Μιχάλης έφτασε στην ντουλάπα, αυτή είχε ήδη κλείσει και σείονταν από τις φρίκες που συντελούνταν μέσα της. Προσπάθησε να την ανοίξει, ξεχνώντας προς στιγμήν ότι από τότε που έβαλε το αυγό μέσα της και το μετέτρεψε σε Σράνκεν, δεν γίνονταν να ανοίξει για κανέναν άλλο λόγο εκτός από τον θάνατο. Νιώθοντας ηττημένος και απελπισμένος όσο ποτέ, έπεσε στα γόνατα, έτοιμος να κλάψει. Το αίμα που εκτοξεύονταν από τις σχισμές τον έβαφε μακάβρια, ενώ λίγο πιο εκεί, πάνω στο γραφείο, τα αβγά διπλασιάζονταν αργά και αδιάφορα.