2. Το αυγό της Λούσι

“Η Σοφία (είπε ο Σολομώντας) είναι για έναν άνθρωπο αιώνιος Θησαυρός, γιατί αυτή είναι η Πνοή της Δύναμης του Θεού και η αγνή Επιρροή που ανθίζει κάτω από τη Δόξα του Παντοδύναμου: είναι η Λάμψη του Ατέρμονου Φωτός και ο ανέγγιχτός Καθρέφτης της Μεγαλοσύνης του Κυρίου και η Εικόνα της Καλοσύνης Του. Μας διδάσκει Νηφαλιότητα και Σωφροσύνη, Δικαιοσύνη και Δύναμη, καταλαβαίνει την Πανουργία των λέξεων και Διαλύει τις σκοτεινές προτάσεις, προβλέπει Σημάδια και Θαύματα και τι θα συμβεί σε μελλοντικούς καιρούς...”


Έκλεισε το βιβλίο κι έκανε το σταυρό του. Σηκώθηκε από το πάτωμα του μικρού παρεκκλησιού κι άρχισε να προχωράει προς τα έξω. Είχε φτάσει σχεδόν την πόρτα όταν η θερμοκρασία στο χώρο έπεσε απότομα και ο Λαέρτης αναγκάστηκε να σφίξει τα δόντια του για να μην αφήσει αυτή να καταλάβει ότι έτρεμαν.
Σε μια γωνία που φωτιζόταν αμυδρά από δυο μεγάλα μανουάλια, οι σκιές ξετυλίχτηκαν σαν βελούδινη κουρτίνα και μια μορφή ξεπρόβαλε. Ντυμένη στα μαύρα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, τον κοίταζε στα μάτια παρόλο που το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο μ’ ένα πυκνό, μαύρο βέλο και μόνο δυο χείλη στο χρώμα του αίματος ξεχώριζαν στο πρόσωπό της που είχε την όψη και την ψυχρότητα ενός μαρμάρινου αγάλματος.
- Καλησπέρα, Λαέρτη, ψιθύρισε η γυναίκα κι η φωνή της έκανε τους τοίχους γύρω του να τρέμουν.
- Τι κάνεις εδώ; τη ρώτησε απότομα, μόνο και μόνο για να καταλάβει το λάθος του ένα δευτερόλεπτο αργότερα.
Ένιωσε μια δύναμη να τον χτυπάει από το πουθενά και να τον εκτοξεύει προς τα πίσω με τρομακτική ισχύ. Συγκρούστηκε με τον τοίχο κι αισθάνθηκε τον πόνο σε κάθε εκατοστό του κορμιού του.
- Τς τς τς....δεν σου έμαθε η μαμά σου να μιλάς ευγενικά στις κυρίες;
Του μίλησε απαλά, σχεδόν με τρυφερότητα, αλλά την ήξερε πια αρκετά καλά ώστε να μην ξεγελαστεί. Σηκώθηκε με κόπο από το πάτωμα όπου είχε καταρρεύσει. Στεκόταν ακριβώς μπροστά του, τόσο κοντά που μπορούσε να εισπνεύσει το άρωμά της, υγρό χώμα και χιόνι. Το κρύο ήταν πιο έντονο. Άπλωσε ένα χέρι ντυμένο με μαύρη δαντέλα και άγγιξε το πρόσωπό του. Ο πόνος υποχώρησε αισθητά.
- Δεν θέλεις να με απογοητεύσεις, έτσι δεν είναι; τον ρώτησε κι ακούστηκε σχεδόν πληγωμένη, σαν μικρό παιδί που του είχαν πάρει το αγαπημένο του παιχνίδι.
- Όχι...και βέβαια όχι..., μουρμούρισε ο Λαέρτης, ζαλισμένος ακόμα από τη βίαιη πτώση.
- Ωραία, είπε εκείνη χαρωπά και απομακρύνθηκε.
Ήταν καλύτερα όταν ήταν μακριά. Η θερμοκρασία ανέβηκε, αν και ελάχιστα. Ήταν ωστόσο αρκετό ώστε να μπορεί έστω να προσποιηθεί ότι το άντεχε.
- Άρχισε να αναπαράγεται. Δεν ξέρω πώς ένας κοινός θνητός θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο, αλλά το έκανε. Δεν έχουμε πολύ χρόνο.
Την κοίταξε έκπληκτος. Αυτό που του έλεγε ήταν, το λιγότερο, αδύνατο. Το «αυγό» δεν αναπαραγόταν. Ήταν μοναδικό. Και αν στο παρελθόν το είχαν βγάλει από την κρύπτη του μάγοι, αλχημιστές και γνώστες των αρχαίων θρησκειών, ποτέ κανείς δεν είχε προχωρήσει τόσο όσο αυτός ο ερευνητής με το μυστήριο κόλλημα για τα φυτά.
Εκείνη γύρισε πάλι προς το μέρος του. Για μια στιγμή έπιασε τον εαυτό του να τρέμει και μόνο στη σκέψη ότι θα τον πλησίαζε ξανά, όμως δεν το έκανε. Έμεινε εκεί που ήταν, καρφώνοντάς τον με το βλέμμα της μέσα από το μαύρο βέλο.
- Πρέπει να βρεις το πρωτότυπο και να καταστρέψεις τα υπόλοιπα. Και πρέπει να το κάνεις όσο πιο σύντομα γίνεται.
- Τι είναι το «αυγό»; αποτόλμησε τελικά την ερώτηση.
Ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα κόκκινα σαν αίμα χείλη, ένα χαμόγελο...αγάπης; Ήταν παράξενο να εκφράζει αυτή τέτοια συναισθήματα, αυτή που το ψύχος εξέρρεε από κάθε πόρο του σώματός της.
- Καλύτερα να μην ξέρεις. Αν ήξερες, ίσως να προσπαθούσες κι εσύ να το πάρεις και...
Το επόμενο δευτερόλεπτο ήταν δίπλα του και δεν την είχε δει καν να κινείται.
-...αυτό δεν το θέλουμε, έτσι δεν είναι, Λαέρτη;
Ένευσε καταφατικά. Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει, καθώς αισθανόταν κρυστάλλους πάγου να σχηματίζονται στις γωνίες των χειλιών του.
- Τέλεια. Ώρα να πηγαίνω. Πρέπει να φάω κι εγώ κάποτε, δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί σου.
Ο τόνος της είχε μια υποψία ευθυμίας καθώς το έλεγε. Δεν ήξερε αν έπρεπε να ανακουφιστεί μ’αυτό ή να τρομάξει περισσότερο.
- Τα λέμε.
- Με το «αυγό», του υπενθύμισε.
Κι έπειτα δεν ήταν πια εκεί και η θερμοκρασία επανήλθε στο φυσιολογικό. Εξαντλημένος, κατέρρευσε σε έναν από τους ξύλινους πάγκους, σφίγγοντας το βιβλίο του με ό,τι δύναμη του είχε απομείνει. Πάντα το πάθαινε αυτό μετά από μια συνάντηση μαζί της. Ένιωθε στραγγισμένος, σαν να μην είχε την παραμικρή ενέργεια, την παραμικρή όρεξη για οτιδήποτε. Σηκώθηκε αργά και άρχισε να σέρνει τα πόδια του προς την έξοδο του παρεκκλησιού.


Στο σπίτι τον περίμενε η Αλίκη. Του είχε μαγειρέψει σουφλέ και είχε φτιάξει καρυδόπιτα με παγωτό. Της έριξε ένα βλέμμα καθώς καθόταν και την άφηνε να τον σερβίρει. Τα κατάξανθα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια αψεγάδιαστη κοτσίδα και το πρόσωπό της ήταν μακιγιαρισμένο στην εντέλεια. Φορούσε το αγαπημένο του φόρεμα και μια ατσαλάκωτη ποδιά. Κάθισε απέναντί του κι άρχισε να τρώει, μ’ένα χαμόγελο που έμοιαζε βιδωμένο στο πρόσωπό της. Δεν πήγαινε πολύς καιρός που η Αλίκη είχε δηλώσει στον Αδελφό Φραγκίσκο ότι θα εγκατέλειπε το Τάγμα για να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στη φροντίδα του αρραβωνιαστικού της.
Ο Αδελφός Φραγκίσκος, επικεφαλής του Τάγματος του Σταυρού του Ρόδου τα τελευταία σαράντα χρόνια, είχε πέσει από τα σύννεφα γιατί αν και γνώριζε όλα όσα συνέβαιναν μέσα στο Τάγμα, δεν είχε ιδέα ότι η Αλίκη είχε αρραβωνιαστικό. Εδώ που τα λέμε, μέχρι εκείνη την ημέρα, ούτε η ίδια η Αλίκη δεν το ήξερε.
Ο Λαέρτης ανακάτεψε ανόρεχτα τα μακαρόνια στο πιάτο του. Πριν τρεις μήνες η Αλίκη δεν γνώριζε καν το όνομά του. Ήταν κρυφά ερωτευμένος μαζί της από τότε που την είχαν στείλει από τα κεντρικά του Τάγματος στην Ιταλία. Και πώς να μην είναι άλλωστε; Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε δει ποτέ του. Και ο Λαέρτης την ήθελε. Την ήθελε τόσο που ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει. Ζητούσε να τον τοποθετούν σε δύσκολες αποστολές με την ελπίδα πως θα την κατακτούσε με τη γενναιότητά του. Ζητούσε να του δίνουν απόκρυφα κείμενα για αποκυπτογράφηση, πιστεύοντας πως η εξυπνάδα του θα τη γοήτευε.
Του ξέφυγε ένας στεναγμός. Απόκρυφα κείμενα. Πριν κάποιους μήνες του είχαν δώσει να μεταφράσει ένα βιβλίο. Ήταν πανεύκολη δουλειά και δεν άργησε να την τελειώσει. Ήταν ένα βιβλίο με αλχημικές συνταγές. Ο Αδελφός Φραγκίσκος πάντα του έκανε παρατήρηση που μετάφραζε σπάνια κείμενα με το φραπέ του δίπλα. Ο Λαέρτης δεν είχε δώσει ποτέ σημασία, μέχρι εκείνη τη μέρα. Από μια διαβολική σύμπτωση, η Αλίκη πέρασε από μπροστά του, εκείνος τα έχασε και σκούντησε το ποτήρι του φραπέ, το οποίο χύθηκε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Ο Λαέρτης αρχικά πανικοβλήθηκε, αλλά μετά συνειδητοποίησε ότι κρυμμένο ανάμεσα στο δερμάτινο εξώφυλλο και το εσωτερικό χαρτί, υπήρχε κάτι. Ήταν ένα κομμάτι περγαμηνής, παλιό όσο ο χρόνος ο ίδιος. Αναρωτήθηκε γιατί κάποιος να είχε κρύψει κάτι τέτοιο σ’ένα βιβλίο αλχημείας. Όταν κοίταξε την περγαμηνή, συνειδητοποίησε ότι ήταν γραμμένη στα Ενωχιανά. Ήταν, όμως, μια μορφή Ενωχιανών που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στο παρελθόν. Από κάποια ηλίθια παρόρμηση, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν τον πρόσεχε κανείς, έχωσε την περγαμηνή στο μπουφάν του κι έφυγε από τη βιβλιοθήκη.

- Αγάπη μου, θέλεις καρυδόπιτα; άκουσε τη φωνή της Αλίκης από μίλια μακριά.
Ένευσε αόριστα κι εκείνη αποφάσισε πως το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να του βάλει και να τον αφήσει στις σκέψεις του.

Θυμήθηκε πως έφτασε στο σπίτι με έντονη την αίσθηση της προσμονής και μια παράξενη διέγερση που δεν είχε ξανανιώσει. Έβγαλε την περγαμηνή από την τσέπη του με ευλάβεια, άναψε τη λάμπα του γραφείου και άρχισε να διαβάζει. Το διάβασε μια φορά από μέσα του, βεβαιώθηκε ότι η προφορά του ήταν σωστή, κι έπειτα το διάβασε δυνατά. Δεν ήξερε για ποιο λόγο το έκανε, εκείνος ποτέ δεν διάβαζε δυνατά. Όμως το έκανε και μόλις η τελευταία συλλαβή ξέφυγε από τα χείλη του, η περγαμηνή τυλίχτηκε στις φλόγες, φλόγες ψυχρές και γαλάζιες που δεν έκαιγαν. Το μέρος σκοτείνιασε κι άρχισε να κάνει ανείπωτο κρύο. Κι έπειτα οι σκιές του δωματίου ξετυλίχτηκαν σαν βελούδινη κουρτίνα και μια γυναίκα βγήκε απο μέσα, ντυμένη στα μαύρα. Το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο με μαύρο βέλο.
Ο Λαέρτης είχε προσπαθήσει να ουρλιάξει, όμως για κάποιο λόγο η φωνή του δεν έβγαινε.
- Καλησπέρα, Λαέρτη.
Η φωνή της ήταν χαμηλή, όμως ήταν λες και τα πάντα γύρω του ανταποκρίνονταν σ’αυτήν.
- Ποια...ποια είσαι; Τι είσαι; κατάφερε να ψελλίσει τελικά.
Χαμογέλασε αργά, μ’ένα χαμόγελο όλο λαγνεία.
- Μπορείς να με λες Λούσι.
Δεν διέφυγε της προσοχής του το γεγονός ότι απέφυγε να απαντήσει στη δεύτερη ερώτησή του. Την είδε να κάθεται ανάλαφρα στο κρεβάτι του κι ήταν σίγουρος πως, μέσα από το βέλο, τα μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω του.
- Τι....τι κ...κάνεις εδώ;
Με καθυστέρηση συνειδητοποίησε πως έτρεμε από το κρύο.
Χωρίς να χάσει το χαμόγελό της, του απάντησε.
- Μα...με κάλεσες. Με χρειάζεσαι.
Η περγαμηνή. Σκατά. Τσίμπησε τον εαυτό του για να πειστεί ότι δεν ονειρευόταν. Εκείνη έκλινε το κεφάλι της στο πλάι, σαν να τον παρατηρούσε καλύτερα.
- Αν είναι πόνος αυτό που ζητάς...μπορώ να σου δώσω πόνο πέρα από κάθε φαντασία. Όμως δεν είναι. Όλες σου οι επιθυμίες περιστρέφονται γύρω από μια γυναίκα...πφ...θνητοί, ξεφύσηξε περιφρονητικά. Τελοσπάντων. Μπορεί να γίνει δική σου. Με το κατάλληλο αντάλλαγμα.
Ο Λαέρτης παραλίγο να βάλει τα γέλια.
- Άσε με να μαντέψω. Θες την ψυχή μου.
Τελικά ήταν η Λούσι εκείνη που γέλασε, μόνο που δεν υπήρχε τίποτα το ευχάριστο στο γέλιο της.
- Μην είσαι ανόητος. Τι να την κάνω την ψυχή σου; Ένας του είδους σου έκλεψε κάτι που μου ανήκει. Κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Πρέπει να το βρεις και να μου το φέρεις. Είδες; Δεν είναι τόσο δύσκολο. Και για να δεις πόσο καλή είμαι, εγώ θα κρατήσω το δικό μου μέρος της συμφωνίας τώρα κιόλας.
Και μ’ ένα μικρό, σατανικό γελάκι, εξαφανίστηκε πάλι στα σκοτάδια από τα οποία είχε έρθει. Άκουσε το κουδούνι του να χτυπάει. Κοίταξε από το θυροτηλέφωνο. Ήταν η Αλίκη. Και οι μπελάδες του είχαν μόλις αρχίσει.